ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ
Του Δημήτρη Σούλτα
Τρία χρόνια μετά το δημοψήφισμα το “μέτωπο της λογικής”, οι “μαχητές της ευρωπαϊκής ιδέας” αντί επιτέλους να αναρωτηθούν τι έγινε τότε, γιατί όλος αυτός ο κόσμος αψήφησε την προπαγάνδα και την κινδυνολογία και είπε “όχι” στα προγράμματα που έκαναν κουρέλι τη ζωή των περισσότερων, καταναλώνονται σε χαρακτηρισμούς και επιμένουν σε έναν μάλλον αστείο μανταμσουσουδισμό, ποιυ θεωρεί τους ίδιους σοφούς και σώφρονες και όλους τους υπόλοιπους ανώριμα ανήλικα.
Η ιδεοληψία ορισμένων ότι όλα είναι ΣΥΡΙΖΑ, ότι όλα εκπορεύονται από τον ΣΥΡΙΖΑ και όλα καταλήγουν σ’ αυτόν τους οδηγεί στο να αποδίδουν ποσοστά που σε ορισμένες εργατικές συνοικίες έφτασαν και το 75%, απλώς σε μια “ανοησία”. Δεν μπορούν να ξεπεράσουν με τίποτα το σοκ του αποτελέσματος και το βολικό συμπέρασμα είναι ότι όλοι αυτοί είναι βλαμμένοι, που οφείλουν να σκύψουν το κεφάλι και να ζητήσουν- έστω καθυστερημένα- συγγνώμη.
Το να αντιμετωπίζεις όμως τουλάχιστον τα 2/3 των συμπολιτών σου σαν αφελείς βλαμμένους δεν είναι πολιτική ανάλυση. Είναι μία εμμονή. Όπως είναι μία εμμονή και η πίστη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015 είχε εκλογική επιρροή του 60% και του 70%. Αυτό δεν συνέβη ποτέ. Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ καβάλησε το κύμα και βρέθηκε στην εξουσία είναι κάτι που είναι τόσο αυτονόητο, όσο και η ιστορία της πολιτικής από τότε που έκανε την εμφάνιση της.
Ο κόσμος δεν ψήφισε “όχι” γιατί του το είπε ο ΣΥΡΙΖΑ. Είπε όχι σε προγράμματα που οι ίδιοι οι εμνευστές τους παραδέχτηκαν ότι ήταν λάθος, ότι είχαν ως κύριο στόχο να προστατεύσουν τις γαλλογερμανικές τράπεζες, ότι όλες, μα όλες οι προβλέψεις τους ήταν λάθος. Ψήφισε “όχι” σε προγράμματα που έβγαλαν τη μισή κοινωνία τουλάχιστον εκτός κάδρου, ψήφισε “όχι” στην εμμονική λογιστική αποτίμηση της ζωής του.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα του μετώπου της λογικής και ένας από τους κύριους λόγους που δυσκολεύεται να δημιουργήσει ένα νέο κύμα που θα το καβαλήσει για να επανέλθει στην εξουσία είναι ότι συνεχίζει να αντιμετωπίζει την κοινωνία σαν ένα τσούρμο παραστρατημένων. Αρνείται να δει ότι η μισή και πλέον κοινωνία παραμένει εκτός κάδρου λόγω ΚΑΙ των προγραμμάτων που εφαρμόζει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όχι μόνο λόγω αυτών. Είναι μάλλον αφελές να πιστεύει κανείς ότι έγινε κάποια ομαδική λοβοτομή και έχουν ξεχάσει οι πάντες ποιοι είχαν τα ηνία επί δεκαετίες, όταν ήταν καθημερινότητα τα πάρτυ της μίζας, της λαμογιάς και των κομματικών στρατών.
Τέλος αγνοούν κάτι επίσης βασικό. Τα “όχι” ποτέ δεν υπακούν στη “λογική” και τη “σύνεση” όπως την ορίζει το κατεστημένο. Είναι πάντα πράξεις “άμυαλες” και “παρακινδυνευμένες”. Και αν δεν συνηθίζεις να αποτιμάς την Ιστορία με ηθικολογικές κορώνες, τότε ξέρεις ότι κάποια “όχι” δεν παράγουν άμεσα αποτελέσματα, αλλά αποτελούν μια ισχυρή πολιτική παρακαταθήκη.