ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΡΤΕΛ ΣΕ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

Του Λευτέρη Ριζά

Στο Παρίσι ο πρόεδρος της Γαλλίας σοσιαλιστής Φρανσουά Ολαντ επικαλέσθηκε το πρωτόκολλο και δεν δέχτηκε να  συναντηθεί με τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλ. Τσίπρα – η αντίδραση του οποίου σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφου θα μπορούσε να είναι πολύ πιο «διπλωματική» και έξυπνη.

 Ο ίδιος όμως πρόεδρος της Γαλλίας συναντήθηκε με τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ κ. Ευάγγελο Βενιζέλο. Ο κύριος Βενιζέλος σε σχετική ερώτηση, δηλαδή γιατί δεν δέχτηκε άλλους – υπονοώντας βέβαια τον κ. Τσίπρα – δεν απάντησε. Έκανε πώς δεν την άκουσε.

Η συνάντηση βέβαια δικαιολογήθηκε – έμμεσα από τον κ. Ε. Βενιζέλο –  λέγοντας ότι «Με τον Πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ μοιραζόμαστε τις ίδιες αξίες, ανήκουμε στη μεγάλη οικογένεια των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών. Είναι συνεπώς απολύτως φυσιολογικό, θα έλεγα και αναγκαίο, να συζητούμε μεταξύ μας και να συζητούμε σε βάθος για την κατάσταση στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στην Ευρωζώνη και φυσικά για την κατάσταση στην Ελλάδα.».

Απ΄ την αρχή δηλαδή ο κ. Ε. Βενιζέλος  φρόντισε να τονίσει πώς αυτός – κι όχι βέβαια ο κ. Τσίπρας – ανήκει μαζί με τον Φρ. Ολαντ στη «μεγάλη οικογένεια των σοσιαλιστών» κι έτσι μοιράζεται μαζί του τις «ίδιες αξίες», που προφανώς διακρίνουν τους πολιτικούς ηγέτες σε πρωτοκλασάτους  σοσιαλιστές και περιθωριακούς  αριστερούς. Αν δηλαδή στη θέση του κ. Αλ Τσίπρα ήταν ο Μανώλης Γλέζος – που υπηρέτησε πραγματικά αξίες σε όλη του τη ζωή που μάλλον ο κ. Ε. Βενιζέλος δεν έχει υπηρετήσει με κόστος ζωής, ίσως και ο κ. Ολαντ – ποιες αξίες θα ήταν αυτές που θα τον διαχώριζαν και δεν θα επέτρεπαν στον σοσιαλιστή πρόεδρο της Γαλλίας να τον συναντήσει;  Ο κ. Βενιζέλος δεν μας λέει ποιες κοινές αξίες μοιράζεται μονοπωλιακά με τον Φρανσουά Ολάντ, που του επιτρέπουν αυτουνού – ή μάλλον και των δύο, να συζητούν σε βάθος την κατάσταση στην ΕΕ, την ευρωζώνη  και την Ελλάδα.  Οι αξίες της μεγάλης οικογένειας των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών, θα μας πεί αφοπλιστικά.

Μα αυτή η μεγάλη οικογένεια δεν ήτανε που διαμόρφωσε την Ε.Ε. με όλες τις συμφωνίες – Μάαστριχτ, Λισαβόνα – έτσι  που να εξυπηρετεί με τόση άνεση τις «νέο-φιλελεύθερες» πολιτικές; Δεν ήταν αυτή η οικογένεια που έδωσε τις ευλογίες της για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας ή ανέχεται χρόνια τώρα την κατοχή της Βόρειας Κύπρου από τον εξίσου σοσιαλιστή εισβολέα – τον Ετσεβίτ μέλος μάλιστα της Σοσιαλιστικής Διεθνούς – πρωθυπουργό της Τουρκίας το 1974;  Ή μήπως αυτή η σοσιαλιστική οικογένεια δεν ανέχεται την πολιτική των εξίσου σοσιαλιστών ηγετών – Πέρες – του Ισραήλ απέναντι στους Παλαιστίνιους τόσα χρόνια. Πόση αντίσταση των αρχών τους έδειξαν όταν υποστήριζαν τις επεμβάσεις των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή και τους απάνθρωπους βομβαρδισμούς των λαών τους.

Ο Βενιζέλος όμως ασυγκράτητος, έχοντας πλάτη του τη «μεγάλη ευρωπαϊκή σοσιαλιστική οικογένεια» και με το θράσος που αντλεί γιατί ο μεγαλύτερος ξάδελφος υποστηρίζει αυτόν συζητώντας μαζί του κι όχι το «παραπαίδι» Τσίπρα , χάνει κάθε μέτρο κι αφήνει την αλαζονεία του να ξεχειλίσει.  Έτσι μας βεβαιώνει « Ο Φρανσουά Ολάντ ενδιαφέρεται πραγματικά για την Ελλάδα και θέλει να βοηθήσει. Θέλει βεβαίως να βοηθήσει μέσα στις ευρωπαϊκές θεσμικές και πολιτικές αντιλήψεις. Εγώ ήθελα να του παρουσιάσω τη δική μου ολοκληρωμένη πρόταση, όπως την παρουσίασα χθες στην Αθήνα, για την αναθεώρηση των δυσμενών όρων της δανειακής σύμβασης, αυτών που τώρα πια δημιουργούν πρόβλημα στους πολίτες, την κοινωνία και την ανάπτυξη.»  Αλήθεια γιατί και πώς ενδιαφέρεται «πραγματικά για την Ελλάδα» ο κ. Ολαντ. Πρώτα – πρώτα για ποια Ελλάδα ενδιαφέρεται; Την Ελλάδα των ανέργων, των απελπισμένων, των νέων χωρίς μέλλον που αναγκάζονται – πτυχιούχοι οι περισσότεροι – να μεταναστεύσουν ή ακόμα και να αυτοκτονήσουν ή για την Ελλάδα των τραπεζιτών, των βιομηχάνων και των λοιπών λαμόγιων [ξέρετε κ. Βενιζέλο ποιοι είναι αν όχι ακριβώς πόσοι]. Μάλλον ενδιαφέρεται για το πώς οι έλληνες θα ξεπληρώσουν τα δάνεια που ΠΑΣΟΚ και ΝΔ φόρτωσαν τη χώρα και το λαό για δικό τους λογαριασμό.

Βέβαια ο κ. Ολαντ θα  «βοηθήσει μέσα στις ευρωπαϊκές θεσμικές και πολιτικές αντιλήψεις». Όποιος ξέρει γραφή και ανάγνωση ότι ακριβώς αυτές οι θεσμικές πολιτικές και αντιλήψεις  είναι αυτές του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και των πολιτικών υπηρετών του. Η Ευρωπαϊκή Τράπεζα, τα συμβούλια και διαβούλια που έχουν «κόψει» θεσμούς και αντιλήψεις ακριβώς στα δικά τους μέτρα. Τα λέει όλα αυτά με το γνωστό του στόμφο ο κ. Βενιζέλος νομίζοντας ότι όλοι όσοι τον ακούνε δεν καταλαβαίνουν τι λέει και τα χάφτουν αμάσητα, θαυμάζοντας τον ταυτόχρονα  για την ευφράδεια του.

Δεν περιορίζεται σε αυτά ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ – μέλος της μεγάλης ευρωπαϊκής σοσιαλιστικής οικογένειας –  αλλά παίρνει θάρρος και προχωράει ναρκισσιστικά στον έπαινο των ιδεών του. Έτσι  μας λέει ότι του παρουσίασε τη δική του «ολοκληρωμένη πρόταση». Θεωρεί «ολοκληρωμένη πρόταση» αυτά που αράδιασε την προηγούμενη ημέρα στην Αθήνα – τα περιλάλητα  έξι σημεία. Που μάλιστα βεβαιώνει πώς  «Πρόκειται   για σημεία που τα είχαμε παλέψει στην πολύμηνη σκληρή διαπραγμάτευση. Δεν μπορέσαμε να τα κερδίσουμε ή να τα κερδίσουμε όλα γιατί τότε δεν είχαμε κατακτήσει το σημείο στο οποίο βρισκόμαστε σήμερα».  Το πόσο σκληρά πάλεψε –  εκεί θα έχυσε πολύ ιδρώτα και όσο νάναι θα έχασε και κάμποσα κιλά – το ζούμε όλοι μας. Κι αφού μας έφθασε στο γκρεμό για να τον κερδίσουμε – γιατί τότε ακόμα δεν είχαμε φτάσει σε τέτοιο σημείο κατάκτησης όπως σήμερα – ο άνθρωπος ζητάει από το διαμεσολαβητή του χρηματοπιστωτικού και τραπεζιτικού κεφαλαίου, τον μέγα ευρωπαίο σοσιαλιστή κ. Ολάντ  να μην μας αφήσει να πέσουμε στην άβυσσο. Όλα αυτά θυμίζουν το ανέκδοτο με τον Χότζα που συμβούλεψε το φτωχό χωρικό πώς να αισθανθεί άνετα το δωμάτιο που μόλις μπορούσε να ζήσει.

Ο κύριος Ε. Βενιζέλος μας διαβεβαίωσε ακόμη πώς ο κ. Ολαντ  «άκουσε με πολύ μεγάλη προσοχή και είμαι βέβαιος ότι έχει έτσι αποκτήσει   μια εις βάθος εικόνα για το τι συμβαίνει στην Ελλάδα, πώς η οικονομική κρίση μετετράπη σε κοινωνική και πολιτική κρίση, τι πρέπει να κάνει το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο που και αύριο θα συζητήσει για το ελληνικό ζήτημα. Και θέλω να ελπίζω ότι αυτή η καθαρότερη εικόνα που προέκυψε μέσα από τη συζήτησή μας θα βοηθήσει τη χώρα.». Είδες πώς σε ακούνε με προσοχή όταν «διατυπώνουμε υπεύθυνες, συγκεκριμένες προτάσεις, ακόμη και αν οι προτάσεις αυτές είναι ριζοσπαστικές, αυτές γίνονται αντιληπτές και μπορούν να προωθηθούν».  Τι θέλατε τώρα να ακούσει  τις ρηχές, ατεκμηρίωτες προτάσεις του κ. Τσίπρα – αυτές μόνο ο χυδαίος ελληνικός λαός ακούει και τους δίνει σημασία –  ένας σοβαρός πρόεδρος, όπως ο σοσιαλιστής κ. Φρανσουά Ολάντ ! Που δεν μοιράζεται άλλωστε τις ίδιες αξίες μαζί του.

            Η αλαζονική φλυαρία του κατέληξε και στη διαβεβαίωση «.. γι’ αυτό νομίζω ότι είχε κρίσιμο χαρακτήρα και αναμφίβολα μεγάλη χρησιμότητα η συνάντηση αυτή στην οποία, βεβαίως, εγώ δε μίλησα στο όνομα του ΠΑΣΟΚ ή ως άτομο, αλλά μίλησα στο όνομα των αναγκών και των συμφερόντων της πατρίδας και όλου του ελληνικού λαού. Γιατί όταν βρίσκομαι στο εξωτερικό, δε λειτουργώ κομματικά, λειτουργώ εθνικά.» . Τι κομψά μας τα λέει. Δεν μίλησε στο όνομα του ΠΑΣΟΚ  ή ως άτομο αλλά στο όνομα της πατρίδας. Μα το ίδιο λέει και ο κ. Σαμαράς και ο Καρατζαφέρης, κι η κ. Ντόρα Μητσοτάκη-Μπακογιάννη και φυσικά και ο Ν. Μιχαλολιάκος. Μόνο, ως φαίνεται ο κ. Τσίπρας θα μίλαγε ως άτομο ή ΣΥΡΙΖΑ και φυσικά όχι για το λαό και την Ελλάδα αλλά στο όνομα κάποιων φυλών στα βάθη της Αφρικής ή της Λ. Αμερικής.

            Αλλά ας φύγουμε τώρα από τον κ. Ε. Βενιζέλο. Ας πάμε να δούμε γιατί ακριβώς στήθηκε αυτό το σκηνικό – αποκλεισμός Τσίπρα και ακρόαση Ε. Βενιζέλου – από τον σοσιαλιστή πρόεδρο της Γαλλίας κ. Φρ. Ολαντ.

            Το 2007 είχαμε δημοσιεύσει στην ελληνική έκδοση του MONTHLY REVIEW [Νο 27, Μάρτιος 2007]  ένα πολύ διορατικό άρθρο του Mark Blyth με τίτλο «Η σοσιαλδημοκρατία και πολιτική καρτελοποίηση». Σε αυτό εξηγούσε ακριβώς πώς έχει στηθεί το πολιτικό καρτέλ μεταπολεμικά – στα ελληνικά το λέμε δικομματισμό, αλλά η καρτελοποίηση είναι μια πιο βαθειά προσέγγιση του φαινομένου –  με τη συνδρομή της σοσιαλδημοκρατίας. Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να το βρει στην παρακάτω ηλεκτρονική διεύθυνση. Είναι προτιμότερο να διαβαστεί παρά να αποδώσω περιληπτικά τη επιχειρηματολογία του συγγραφέα. Θα γίνει κατανοητό γιατί ακριβώς σκόρπισε ταραχή το αποτέλεσμα των εκλογών, πολύ μεγαλύτερη από αυτή που δικαιολογείται στους σοσιαλδημοκρατικούς κύκλους.

Στο καρτελοποιημένο και άρα ελεγχόμενο πολιτικό σύστημα. Η επιβεβαίωση του αποτελέσματος στις εκλογές της 17ης Ιουνίου – δηλαδή η κατρακύλα του ΠΑΣΟΚ στην τρίτη θέση, με χαμηλότερο ποσοστό ακόμα καλύτερα / χειρότερα  – θα διαταράξει την ισορροπία των πολιτικών συσχετισμών. Το σύστημα, καπιταλιστικό / ιμπεριαλιστικό είναι βέβαιο ότι δεν θα πληγεί. Όχι γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι επαναστατικό κόμμα, όπως το φαντάζονται το ΚΚΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και λοιποί «αιθεροβάμονες» επαναστάτες  που παίζουνε με τα σφηνοτουβλάκια τους, αλλά γιατί –  δυστυχώς – αυτό το σύστημα είναι ακόμα  πιο ισχυρό. Δεν έχουν αναπτυχθεί όλες οι προϋποθέσεις  για να παραχωρήσει τη θέση του τόσο γρήγορα όσο πιστεύουν μερικοί. Ιστορικά ξεπερασμένο  δεν σημαίνει πώς από στιγμή σε στιγμή «πέφτει», καταρρέει. Ο επιθανάτιος ρόγχος του μπορεί να κρατήσει δεκαετίες.

            Θέλω κλείνοντας να τονίσω πώς έχει απόλυτα δίκιο  ο Σταύρος Ελευθερίου. Χάρη στη Αριστερά είναι πιθανό – όχι βέβαιο – ότι μπορεί το πολιτικό καρτέλ για να διασωθεί το ίδιο και το σύστημα να προβεί σε κάποιες μικρές παραχωρήσεις. Γι αυτό πρέπει η προσπάθεια να ενισχυθεί η αριστερά – αυτή του ΣΥΡΙΖΑ – να ενταθεί. Την επανάσταση ας την κάνει το ΚΚΕ και οι άλλες αντικαπιταλιστικές δυνάμεις.