ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ‘’ΠΕΝΙΑ’’
Του Λευτέρη Ριζά
Μόνο θλίψη και ανησυχία μας γεμίζουν τα όσα ακούμε και διαβάζουμε να λένε οι πολιτικοί ηγέτες των δύο ακραιφνών «μνημονιακών» κομμάτων και της ασθμαίνουσας ΔΗΜΑΡ – και που με επιμονή αναμασάνε καλοπληρωμένοι παρουσιαστές και δημοσιογράφοι της έντυπης και ηλεκτρονικής (παρα) πληροφόρησης.
Τόσο ο οξύνους καθηγητής και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κ. Ευάγγελος Βενιζέλος όσο και ο αεικίνητος πρόεδρος της Ν.Δ. κ. Αντώνης Σαμαράς αναλίσκονται να διερωτώνται γιατί ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλέξιος Τσίπρας – και προφανώς και ο «Όλος» ΣΥΡΙΖΑ – δεν θέλει να μετάσχει στην «οικουμενική» κυβέρνηση σωτηρίας. Και δίνουν διάφορες ερμηνείες: μία ότι καβάλησε το καλάμι, την άλλη ότι αρνείται γιατί θέλει εκλογές με στόχο να αυξήσει τα ποσοστά του ή ότι τέλος πάντων δεν ξέρουν που το πάει (όπως διερωτήθηκε ο κ. Σαμαράς).
Ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ κι αυτός κατηγορεί τον κ. Τσίπρα γιατί δεν δέχεται να συμμετάσχει σε μια «οικουμενική κυβέρνηση» – δική του η πρόταση – , γιατί πετάει την ευκαιρία να σχηματισθεί κυβέρνηση της Αριστεράς με την ανοχή της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Τις ίδιες απορίες επαναλαμβάνουν με διάφορες παραλλαγές οι απανταχού «παπαγάλοι και παπαγαλάκια», νομίζοντας όλοι τους πώς λένε κάποιο σοβαρό επιχείρημα.
Διάβαζα προ ημερών ένα άρθρο του νομπελίστα οικονομολόγου Πωλ Κρούγκμαν με τίτλο Πλουτοκρατία, παράλυση, αβεβαιότητα» (ΤΟ ΒΗΜΑ ΣΑΒΒΑΤΟ: 05/05/2012). Έγραφε σε αυτό, αναφερόμενος στην κρίση που βιώνουν οι ΗΠΑ και την έλλειψη ουσιαστικής αντίδρασης σε αυτήν: «έχουμε αντιδράσει στην κρίση με έναν συνδυασμό παράλυσης και σύγχυσης – και τα δύο συνδέονται με τα παραμορφωτικά αποτελέσματα του μεγάλου πλούτου στην κοινωνία μας». Έναν πλούτο, όπως σημείωνε στην αρχή του άρθρου του, που είχε συγκεντρωθεί προς τα πάνω. Αν δεν είχε συμβεί αυτό – αυτή η συγκέντρωση πλούτου πάνω και η εξάπλωση της φτώχειας κάτω – συνέχιζε «Θα υπήρχε ισχυρή διακομματική συναίνεση για δράση και επίσης θα υπήρχε συμφωνία για το τί είδους δράση απαιτείται. Αλλά αυτό ήταν τότε. Σήμερα, η Ουάσιγκτον χαρακτηρίζεται από έναν συνδυασμό πικρού κομματισμού και σύγχυσης της διανόησης – και τα δύο είναι, θα έλεγα, το αποτέλεσμα της ακραίας εισοδηματικής ανισότητας».
Διαπιστώνεται κάποια αναλογία με τα όσα συνέβησαν και συμβαίνουν στην Ελλάδα; Εδώ τι έχουμε: μια απότομη και βίαιη φτωχοποίηση πλατειών στρωμάτων του ελληνικού λαού. Θύματα δεν είναι πια μόνο οι παραδοσιακές τάξεις, κοινωνικά στρώματα και ομάδες: εργάτες, δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, αλλά και εκτεταμένα μικρο-μεσαία στρώματα, επιχειρηματίες, καλλιτέχνες κλπ, όπως επίσης οι γονείς που έχουν παιδιά στην εκπαίδευση, ασθενείς που αδυνατούν να συνεχίσουν τη θεραπεία τους (φάρμακα κλπ). Τα πάντα δίπλα μας διαλύονται. Κι αυτή την κατάσταση την προκάλεσαν όλοι εκείνοι – πολιτικοί και ομάδες της κυρίαρχης οικονομικής τάξης – που φρόντισαν να πλουτίσουν σε βάρος του λαού και της χώρας. Δεκάδες τα σκάνδαλα που έχουν έρθει στο φως κι έχουν μείνει ατιμώρητα και εκατοντάδες αυτά που παραμένουν ακόμα άγνωστα. ΟΤΕ, Ζήμενς, Ολυμπιακά Έργα, αεροδρόμια, τράπεζα Λαυρεντιάδη, προμήθεια οπλικών συστημάτων, Βατοπέδι, κλπ κλπ. Ανακατεμένοι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που έχουν φροντίσει να παραγραφούν τα αδικήματα τους, φορτώνοντας τα έτσι στους απλούς φορολογούμενους. Μισθοί, συντάξεις, επιδόματα, κονδύλια για την υγεία και την παιδεία κομμένα. Το μακρύ χέρι των δανειστών – για την καλοπέραση του ηγετικού μπλοκ της πολιτικής, οικονομικής, «μιντιακής» ζωής του τόπου – μπαίνει στις τσέπες όσων δεν τα «έφαγαν μαζί». Ή ακόμα και αν αυτό συνέβη σε μικρή κλίμακα ήταν σχέδιο των «άνω» για να εξασφαλίσουν την ησυχία τους. Αυτοί δηλαδή που κέρδισαν από την σπατάλη και τη λεηλασία του πλούτου που παράχθηκε στην χώρα μας, που κέρδισαν από τα δάνεια – μέρος των οποίων χρησιμοποιήθηκε για την εξαγορά λαϊκών στρωμάτων, συνδικαλιστών κλπ κλπ. – έχουν το θράσος να κατηγορούν τον απλό λαό ότι μαζί τα φάγανε και ακόμα χειρότερα να κατηγορούν τους πολιτικούς εκπροσώπους τους ότι δεν δέχονται να αναλάβουν το μερίδιο των ευθυνών που τους αναλογεί – όπως λέει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κατηγορώντας τον ΣΥΡΙΖΑ που αρνείται να συμμετάσχει στην «οικουμενική» κυβέρνηση.
Κι εδώ συναντάμε αυτό που επισημαίνει πάλι ο Π. Κρούγκμαν:
«Όσον αφορά στον κομματισμό: οι ακαδημαϊκοί Τόμας Μαν και Νόρμαν Όρνσταϊν προκάλεσαν αίσθηση με ένα νέο βιβλίο που αναγνωρίζει μία αλήθεια, που μέχρι τώρα, κανείς δεν ανέφερε στους πολιτικούς κύκλους. Λένε ότι η πολιτική μας δυσλειτουργία οφείλεται κυρίως στη μεταμόρφωση του Ρεπουμπλικανικού κόμματος σε μία εξτρεμιστική δύναμη που «απορρίπτει τη νομιμότητα της πολιτικής αντιπολίτευσης».
Δεν μπορείς να επιτύχεις συνεργασία που θα εξυπηρετεί το εθνικό συμφέρον όταν η μία πλευρά δεν διαχωρίζει το εθνικό συμφέρον από τον δικό της κομματικό θρίαμβο. Πώς λοιπόν συνέβη αυτό; Τον τελευταίο αιώνα η πολιτική πόλωση ακολουθεί την εισοδηματική ανισότητα και υπάρχει λόγος να πιστεύουμε ότι υπάρχει μία αιτιώδης συνάφεια μεταξύ τους.»
Εδώ, σε εμάς, το κυρίαρχο πολιτικό καρτέλ ταχύτατα μετασχηματίζεται σε μια εξίσου «εξτρεμιστική δύναμη που «απορρίπτει τη νομιμότητα της πολιτικής αντιπολίτευσης». Γιατί τι άλλο είναι όταν απαιτείς από τον ΣΥΡΙΖΑ να μετάσχει σε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας, οικουμενική, για την σωτηρία τάχα της πατρίδας – όταν διαπορείς και καταγγέλλεις τη βούληση της να είναι και να παραμείνει αντιπολίτευση. Τι άλλο είναι όταν ταυτίζεις το κομματικό και ταξικό σου συμφέρον με το εθνικό, όταν με το ζόρι θέλεις να ταυτίσεις τον πλουτοκράτη με τον άνεργο, τον φτωχό, τον απελπισμένο – με ό,τι τέλος πάντων τα δύο αυτά κόμματα κατάφεραν να δημιουργήσουν καταστρέφοντας τη χώρα και το λαό, σβήνοντας κάθε ελπίδα για το μέλλον της νέας γενιάς. Τι άλλο είναι να αποσυνδέεις την πολιτική πόλωση από την εισοδηματική ανισότητα. Τι άλλο είναι να απαιτείς ουσιαστικά το πνίξιμο της πάλης των τάξεων μέσα σε μια «οικουμενική κυβέρνηση».
Αυτή η «πολιτική», αυτή η αντίληψη, αυτή η πρακτική των δύο κατά κύριο λόγο κομμάτων αποτελεί τη βάση της άνθισης αυτού που φραστικά καταδικάζουν: της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Δικό τους δημιούργημα είναι. Η δική τους, σε ακραία κατάληξη, λογική.
Η συμπόρευση με αυτή τη λογική – και μάλιστα το «άνοιγμα» του δρόμου για να κυριαρχήσει – της ΔΗΜΑΡ και προσωπικά του προέδρου της Φώτη Κουβέλη, δεν εκπλήσσει. Άλλωστε η αρχή έγινε το 1989, όταν πολλοί από αυτούς συνεργάστηκαν με τον Κ. Μητσοτάκη προκειμένου να υπάρξει «κάθαρση». Βέβαια δεν ήταν μόνο ο κ. Φ.Κουβέλης: ήταν και το «ΚΚΕ» και η ευρωκομμουνιστικής προέλευσης αριστερά. Οι «οπορτουνιστές», όπως έλεγε ο Χ. Φλωράκης. Βέβαια δεν ήταν λίγοι από τους πρωτεργάτες και πρωταγωνιστές της τότε συγκυβέρνησης που στη συνέχεια μεταπήδησαν στο ΠΑΣΟΚ κι έγιναν και βουλευτές του. Κανένας τους όμως δεν έχει κάνει μια σοβαρή, τίμια και σε βάθος αυτοκριτική. Ούτε και το σκληρό – τρομάρα του – σημερινό «ΚΚΕ».
Με αυτά δεν θέλω καθόλου να μειώσω τα προβλήματα που παρουσιάζονται μέσα στον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ. Προβλήματα θεωρητικά, ιδεολογικό, πολιτικά και οργανωτικά. Αλλά αυτά είναι άλλης φύσης και με επιμονή και υπομονή θα λυθούν από τη μεριά των ανθρώπων που παλεύουν για τη ζωή τους, τα παιδιά τους και την πατρίδα τους
Πηγή : http://www.istrilatis.blogspot.com/