Του Μανώλη Μαυραντωνάκη
Δεν υπάρχει σοβαρός αρθρογράφος ανά τον κόσμο , σοβαρός οικονομικός αναλυτής, που να μην χαρακτηρίζει τα μνημόνια ως μια οικονομική παπάρα και μισή.
Τα μνημόνια, ήταν ένα σικέ σχέδιο ώστε να σωθούν οι χρεωκοπημένες τράπεζες. Σώθηκαν; όχι φυσικά . Ακόμη χρεωκοπημένες είναι.
Ήταν ένα σχέδιο ώστε να καταργηθεί κάθε έννοια δίκαιων εργατικών αμοιβών και εργασιακών σχέσεων.
Ήταν ένα σχέδιο που μετέφερε όλη την εμπορική δραστηριότητα από τα χαμηλότερα στρώματα στις πολυεθνικές .
Ένα σχέδιο που ξεπούλησε χωρίς πολλά πολλά δημόσια περιουσία για ένα κομμάτι ψωμί.
Κυρίως όμως ήταν ένα σχέδιο που είχε σκοπό να κάνει τον κάθε ένα από εμάς να νοιώθει ένοχος (όλοι μαζί τα φάγαμε) για της αμαρτίες των καπιταλιστών και των τραπεζών.
Προσέξτε, οι κατήγοροι δεν κατηγορούσαν το κράτος αλλά τους ανθρώπους που δούλευαν σε αυτό. Λες και αυτοί αποφάσιζαν.
Το δημόσιο χρέος πριν τα μνημόνια ήταν 125% του ΑΕΠ σήμερα είναι πάνω από 180% του ΑΕΠ . Δεν συζητάμε για τα ποσοστά ανεργίας το χαμένο εισόδημα κλπ.
Δεν συζητάμε για τα κατεστραμμένα ασφαλιστικά ταμεία και την καταλήστευση των αποθεματικών τους.
Τώρα μετά από όλη αυτή τη λαίλαπα γεμίσαμε μικρούς δικτάτορες – εργοδότες που θεωρούν ότι σου κάνουν χάρη δίνοντάς σου ένα κομμάτι ψωμί για να δουλέψεις στις γαλέρες τους .
Διαφωνώ λοιπόν με τους αρθρογράφους που μιλούν για αποτυχία των μνημονίων. Μια χαρά πέτυχαν τη δουλειά τους. Μια χαρά έκανα τη χώρα προτεκτοράτο και το λαό της δυστυχισμένο. Μια χαρά .
