ΟΙ ΠΗΓΕΣ ΠΟΥ ΠΟΤΙΖΟΥΝ ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ

Ο Ηλίας Κασιδιάρης και ο Νίκος Μιχαλολιάκος στα έδρανα του κοινοβουλίου

Του Λουκά Αξελού 

Όλοι μας αντιλαμβανόμαστε ότι το μεταπολιτευτικό αδιέξοδο δεν είναι μόνο προϊόν της «δράσης μιας χούφτας μονοπωλίων».

Ότι ο λαός δεν είναι a priori «αγνός» και κυρίως δεν είναι ενιαίος. Ότι αποτελείται από τάξεις και στρώματα, ότι περιλαμβάνει τμήματα που είναι εθελόδουλα και φιλομνημονιακά, ακόμα και χωρίς το μνημόνιο. Μειοψηφικά, είναι η αλήθεια, αλλά δυναμικά και δραστήρια.

Αυτό δεν έρχεται σε αντίθεση με την πραγματικότητα, ότι οι κυρίως υπεύθυνοι για την σημερινή κατάντια, είναι αυτοί ακριβώς που την επικαλούνται. Δηλαδή η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, τα κόμματα εκφραστές του κυρίαρχου συγκροτήματος, το οποίο αφού επί δεκαετίες απομύζησε την κοινωνία και το Δημόσιο, τώρα θέλει να το ξεπαστρέψει. 

Εδώ, ίσως, αξίζει να επισημανθεί ο ρόλος των διανοουμένων και της ένοχης σιωπής του μεγαλύτερου τμήματός τους. Γιατί γεγονός παραμένει ότι το μεγαλύτερο μέρος, που ένα τμήμα του ανήκει στην Αριστερά, ενδίδοντας στην «κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας», συνέδραμε στην καθολική κυριαρχία του συβαριτισμού-ωχαδελφισμού.

Αυτό αποτυπώθηκε ιδιαίτερα στον χώρο των ιδεών, όπου κυριάρχησε μια διανόηση, τάχα μου προοδευτική, και στην πράξη κοσμοπολίτισσα. Υποταγμένη στο νεοφιλελευθερισμό και στη Νέα Τάξη, με ψυχολογία μικροευρωπαίου πτωχού συγγενούς, που ντρέπεται για την ιθαγένειά του.

Οικονομική κατοχή και πολιτική ομηρία

Αυτά, αποτελούν μια βάση δεδομένων για να κατανοήσουμε το πλάτος και το βάθος της κρίσης που συγκροτεί η μνημονιακή κατάληξη της μεταπολιτευτικής ρεμούλας. Εκείνο, όμως, που πρέπει ιδιαίτερα να επισημανθεί, είναι ότι η Ελλάδα βρίσκεται υπό οικονομική κατοχή και ιδιότυπη πολιτική ομηρία. Τις επέβαλε το ευρωπαϊκό διευθυντήριο.

Οι μνημονιακές Βουλές μεταβίβασαν ουσιαστικά τα δικαιώματά τους ως νομοθετικό σώμα στην εκτελεστική εξουσία, καταργώντας εν τοις πράγμασι την διάκριση των εξουσιών. Δεν ελέγχει πλέον το κοινοβούλιο την κυβέρνηση, αλλά η κυβέρνηση το κοινοβούλιο. Και βεβαίως οι κυβερνήσεις έχουν καταστεί εκτελεστικά όργανα της πολιτικής που υπαγορεύουν οι δανειστές.

Σε αυτό το πεδίο ανθεί και η προπαγάνδα με αγωγό τα κατεστημένα ΜΜΕ και με την θεωρητική-πολιτική κάλυψη από τον γνωστό εσμό των προθύμων, η οποία συμπυκνώνεται στο επιχείρημα ότι οτιδήποτε δεν εντάσσεται στην εγκαθιδρυμένη τροϊκανή τάξη είναι λαϊκιστικό και καταστροφικό. Είναι, λοιπόν, αυτό το ελώδες περιβάλλον που δίνει τροφή στα άνθη του κακού της Χρυσής Αυγής.

Η θέση και στάση της Ακροδεξιάς μεταπολεμικά εξαρτάται σε σημαντικό βαθμό από την οικονομική, κοινωνική, διεθνοπολιτική συγκυρία και τον ρόλο των αστικών κομμάτων μέσα σε αυτήν. Σε σχετικά ομαλές περιόδους δείχνει να απορροφάται από τα αστικά κόμματα, όπως λ.χ. έγινε στην διάρκεια της μεταπολίτευσης, όπου η ΝΔ απορρόφησε το μέγιστο της Aκροδεξιάς. Σε περιόδους κρίσης η συμμαχία αυτή θραύεται και η Aκροδεξιά ακολουθεί ξεχωριστή εν μέρει τροχιά.

Πολιτικό προϊόν της κρίσης

Η σημερινή ελληνική Ακροδεξιά είναι προφανώς προϊόν της κρίσης του αστικού κομματικού συστήματος, αλλά είναι ταυτόχρονα προϊόν της βαθύτατης κρίσης που μαστίζει την χώρα, γεγονός που της δίνει εκρηκτικά χαρακτηριστικά. Χαρακτηριστικά που αποτυπώνονται στο αριθμητικό της άλμα.

Η Χρυσή Αυγή είναι ένα ιδιόμορφο ακροδεξιό, νεοφασιστικό, νεοναζιστικό, σοβινιστικό κίνημα, προϊόν της κρίσης του κλεπτοκρατικού συστήματος, του αναξιόπιστου κράτους και της άθλιας κομματοκρατίας. Αφετηριακό σημείο της είναι οι ιδεολογικές βάσεις του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου, αναμεμειγμένες με προσεκτικά δοσμένες δόσεις φυλετισμού, ολοκληρωτισμού, σκληρού στρατοκρατικού πνεύματος και φίρδην μίγδην ελληνικότητας.

Ως εκ τούτου δεν είναι εύκολο να κατηγοριοποιηθεί μονοσήμαντα διότι η Χρυσή Αυγή έχει σαφώς εγκληματικά χαρακτηριστικά. Τον κόσμο, όμως, τον συσπείρωσε όχι με βάση το «Μάιν Κάμπφ» και την κριτική στον «Ποινικό Κώδικα», αλλά τα τεράστια προβλήματα που διαμορφώθηκαν πριν την εκλογική εκτόξευσή της.

Ενδεικτικό των παραπάνω είναι η κλεμμένη από το πρώιμο ΠΑΣΟΚ λογική του «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», και άλλα στοιχεία που οδηγούν περισσότερο στην εκδοχή ενός κακέκτυπου σοβινιστικής Aκροδεξιάς με λούμπεν χαρακτηριστικά. Το ιδεολογικό υπόβαθρό της είναι πρωτόγονο, όχι μόνο κατώτερο των κλασικών φασιστικών-ναζιστικών, αλλά και αυτών του μέντορα της σύγχρονης ελληνικής Ακροδεξιάς, του Κώστα Πλεύρη.

Ευήκοα ώτα

Πρακτικά η όλη της πολιτική συνοψίζεται στο να διώξουμε τους ξένους για να βρουν οι Έλληνες δουλειά και το κράτος να λειτουργήσει σωστά ως κατασταλτικός μηχανισμός στην υπηρεσία του μεγάλου κεφαλαίου, αν και το τελευταίο το αρνούνται. Όπως, όμως, η ζωή έδειξε, η πρόταση να βρουν οι Έλληνες δουλειά, σε συνδυασμό με το κυνήγι των μεταναστών και με ορισμένες άλλες ενέργειες, όπως π.χ. τα συσσίτια, βρήκε ευήκοα ώτα.

Ένας κόσμος φτωχολογιάς, δεξιάς κυρίως ιδεολογίας, που πλήττεται από τα μνημόνια, που δέχεται την κατά μέτωπο επίθεση σε ισχυρά ταυτοτικά του στοιχεία, έχει πάψει να καλύπτεται πλέον πολιτικά από τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας. Γι’ αυτό και αναζήτησε καταφύγιο σε αυτούς που, αντικαθιστώντας την παραλυσία ενός παντελώς ανυπόληπτου κράτους, επαγγέλλονται να επαναφέρουν σε συνεργασία με τα «υγιή κρατικά όργανα» την τάξη και την ασφάλεια.

Γιατί δυστυχώς, υπάρχει πράγματι μέγα πρόβλημα ευταξίας και ασφάλειας, μέγα πρόβλημα στο πώς θα αντιμετωπιστεί η μεταναστευτική τραγωδία. Και είναι πάνω σε αυτή την βάση οικοδομείται και η ιδιότυπη σχέση της Χρυσής Αυγής με κύκλους της Αστυνομίας.

Αναγκαίο, ίσως, είναι να προσθέσουμε και μια παράμετρο που σε σημαντικό βαθμό υποτιμάται. Είναι γνωστό ότι στα χρόνια της μεταπολίτευσης υπήρξε ένα σημαντικό έλλειμμα για ό,τι θα αποκαλούσαμε, τόπο, πατρίδα, έθνος, ελληνικότητα, παράδοση, γλώσσα, ιστορία. Αυτόι είχε ως αποτέλεσμα να ενοχοποιηθούν οι ίδιες οι έννοιες και να δυσφημιστούν ως απάδουσες στην σύγχρονη παγκοσμιοποιητική τάση, με την οποία -τάχα μου- συμβαδίζουν τα διεθνιστικά οράματα του σοσιαλισμού.

Δημοκρατικός πατριωτισμός

Η αποσιώπηση ή απαξιωτική ιεράρχηση (ενδεικτικά) των Ρήγα, Κολοκοτρώνη, Καραϊσκάκη, των ολοκαυτωμάτων, των Ελληνίδων στο Ζάλογγο και αλλού, της Μικρασιατικής και Ποντιακής Γενοκτονίας του Εαμικού και Κυπριακού έπους δεν μπορεί να μην έχει επιπτώσεις. Όταν ο Άρης ή ο Αυξεντίου μένουν στην «δεύτερη σειρά διαλογής», τότε το κενό αυτό θα καλυφθεί από αλλού. Και δυστυχώς στην περίπτωσή μας καλύπτεται με τον πιο χυδαίο, ρατσιστικό και σοβινιστικό τρόπο από την Χρυσή Αυγή.

Όπως σωστά έχει ειπωθεί, «ο πατριωτισμός είναι το μετάλλιο της Αριστεράς». Καθαρή κουβέντα που επαναφέρει στην θέση του το αυτονόητο. Γιατί η στάση της πραγματικής Αριστεράς δεν πρέπει να είναι αμήχανη στην απόπειρα αναθεώρησης αυτού που έχει ιστορικά παραχθεί. Η απάντηση οφείλει να είναι ο Δημοκρατικός Πατριωτισμός από τον Ρήγα και την Φιλική μέχρι το ΕΑΜ και το Πολυτεχνείο. Πατριωτισμός που προτάσσει πάνω απ’ όλα τις αξίες της δημοκρατίας και της εθνικής ανεξαρτησίας.

Ο συνεπής και μέχρι τέλους αντίπαλος της Χρυσής Αυγής δεν αρκεί να καταγγέλλει το τέρας του Φρανκενστάιν, αλλά τον ίδιο τον Φρανκενστάιν. Πρέπει να πούμε καθαρά ότι το τέρας της Χρυσής Αυγής είναι δημιούργημα της χρεοκοπίας των κυρίαρχων τάξεων και των πολιτικών που έριξαν την Ελλάδα στα βράχια. Όλα αυτά με πλήρη σεβασμό της δημοκρατικής και συνταγματικής νομιμότητας, που ασφαλώς, επί της αρχής, περιλαμβάνει ακόμα και τον κατεξοχήν εχθρό της την Χρυσή Αυγή