ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΓΙΑ ΛΑΪΚΗ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΚΑΙ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΡΙΣΗ ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΣΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ, ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ

ΔΥΟ ΣΧΕΔΟΝ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ από την προσχώρηση της Ελλάδας στη Συνθήκη του Μάαστριχτ και εν μέσω της μεγάλης χρηματοπιστωτικής κρίσης, που προκάλεσαν και αξιοποιούν υπέρ του υπερεθνικού κεφαλαίου τα κυρίαρχα συγκροτήματα εξουσίας με τις πολιτικές της παγκόσμιας απορρύθμισης, καλούμαστε να τοποθετηθούμε απέναντι στα θεμελιώδη προβλήματα της κοινωνίας.

    Να αναζητήσουμε, σε νέες βάσεις, το ρόλο και τα δικαιώματα του ελληνικού λαού, όπως άλλωστε και όλων των λαών της γης, σε ένα κόσμο που αλλάζει ραγδαία, με πλήρη κυριαρχία των δυνάμεων της αγοράς, έξω από κάθε λογική κοινωνικής δικαιοσύνης και οικολογικής ισορροπίας.

    Σήμερα, μετά την ανατροπή των ανατολικών καθεστώτων και την αυτοδιάψευση του νεοφιλελευθερισμού, σε όλο σχεδόν τον πλανήτη κυριαρχεί ένας άγριος καπιταλισμός, που καταστρέφει κοινωνικά αγαθά, ανθρώπινες υπάρξεις, εθνικές ταυτότητες και ιδιαιτερότητες, είτε με την εμπορευματοποίησή τους, είτε με την απώθησή τους στο περιθώριο των εξελίξεων.

    Η εικονική πραγματικότητα αντικαθιστά τις πραγματικές ανάγκες και διαθέσεις των ανθρώπων. Η ιστορία «ξαναγράφεται» από τους σε διατεταγμένη υπηρεσία διαχειριστές του συστήματος και διοχετεύεται μεθοδικά από τα Μ.Μ.Ε.. Χάρτες παραχαράσσονται ηλεκτρονικά. Ιστορικά και συμβατικά δικαιώματα των πολιτών και των εθνών υποθηκεύονται. Ο ατομισμός, η κερδοσκοπία και ο καταναλωτισμός τείνουν να εδραιωθούν ως επίσημη ιδεολογία.

    Η τρομοκρατία των υπερεθνικών κέντρων εξουσίας και ο έρπων αυταρχισμός των «εθνικών» ολιγαρχιών αλληλοστηρίζονται, ώστε οι λαϊκές τάξεις να γίνονται ολοένα φτωχότερες και τα έθνη να χειραγωγούνται ευκολότερα. Βρισκόμαστε σε μία μακροχρόνια γενικευμένη κρίση, αστάθειας, αβεβαιότητας και αποσταθεροποίησης αξιών και εννοιών. Άρα, κρίση ουσιαστικά ηθική, κοινωνική και πολιτική, που φθάνει στις πιο βαθιές ρίζες του ανθρώπινου πολιτισμού.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

     ΜΟΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ σε αυτή την εθνική και διεθνή κρίση, είναι να ενωθούν οι ευρύτατες και ουσιαστικά πληττόμενες δυνάμεις της κοινωνίας, για να αλλάξει η φορά, από την ασυδοσία των κυρίαρχων τάξεων, στην κατεύθυνση της δημοκρατικά αυτορρυθμιζόμενης κοινωνίας.

     Αυτό συνεπάγεται αλλαγή στις δομές της οικονομίας και τις λειτουργίες της πολιτικής. Προϋποθέτει υπέρβαση του ολιγαρχικού – αυταρχικού τρόπου λειτουρ¬γίας των θεσμών – και των κομμάτων, τα οποία οφείλουν να ξεπεράσουν τον εαυτό τους και να διαμορφώσουν προτάσεις διεξόδου, προτάσεις προοπτικής.

     Είναι δια γυμνού οφθαλμού ορατό ότι από τις επαναλαμβανόμενες κρίσεις, ο πραγματικά ωφελημένος είναι η ολιγαρχία. Το αποτέλεσμα των οικονομικών και πολιτικών δράσεών της είναι εμφανές:

        Εθνικές υποχωρήσεις, απαξίωση δημόσιων επιχειρήσεων που βρίσκονται ένα βήμα πριν την πτώχευση, αποσάθρωση του ΕΣΥ και του Ασφαλιστικού Συστήματος, αποδιορ¬γάνωση της παραγωγικής υποδομής, φυγή στο εξωτερικό κεφαλαίων, ασφυξία των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων (μ.Μ.Ε.), ασυδοσία των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας (Μ.Μ.Ε.), αδιαφάνεια και καταχρήσεις στα δημόσια έργα, σκανδαλολογία – σκανδαλολαγνεία, για να συσκοτιστεί η ουσία των πραγμάτων και να εμπεδωθεί η συστηματικά προβαλλόμενη άποψη ότι όλοι είναι ίδιοι.

      Η επιμονή στις επισημάνσεις αυτές δικαιολογείται, για δύο λόγους: Πρώτον, γιατί η προσεκτική παρατήρηση αποκαλύπτει ότι δεν πρόκειται για απροσδόκητη κρίση, αλλά για δομική κρίση του μεταπολιτευτικού συγκροτήματος και προσχεδιασμένη επίθεση των διαχειριστών της εξουσίας. Τα «απροσδόκητα γεγονότα» δίνουν το πρόσχημα. Δεύτερον, γιατί σε όλες τις μεταβολές και κρίσεις, η εκάστοτε Αντιπολίτευση συμβάλλει στην διαμόρφωση του κλίματος (Ν.Δ. ή ΠΑ.ΣΟ.Κ.), είτε παρακολουθεί, με διορθωτικές παρεμβάσεις ή και καταγγελίες (Αριστερά), χωρίς όμως να αμφισβητεί ουσιαστικά τις κυρίαρχες επιλογές.

     Ο ρόλος των κομμάτων είναι δεδομένος και μέχρι σήμερα ίσως και αναντικατάστατος. Όσο αλήθεια όμως είναι αυτό, άλλο τόσο αληθές είναι ότι οι εντός και εκτός κομμάτων μηχανισμοί εξουσίας τον διαφοροποιούν από τον ρόλο των ενεργών και υπεύθυνων πολιτών, στους οποίους, άλλωστε, εναποτίθεται η τήρηση του Συντάγματος. Άρα, η σύγχρονη προοδευτική αντίληψη οφείλει να συγκρουστεί μετωπικά με τα κυρίαρχα αντιδημοκρατικά χαρακτηριστικά όλων ουσιαστικά των πολιτικών σχηματισμών.

     Στο σημείο αυτό, είναι απαραίτητο να επισημανθεί το γεγονός ότι οι επιλογές των κυρίαρχων τάξεων δεν θα είχαν «στεφθεί» με τέτοια επιτυχία, χωρίς την ουσιαστική βοήθεια και ηθική νομιμοποίηση που τους παρείχε το κομμάτι εκείνο της αριστεράς, που με πολλαπλούς τρόπους και όρους ενσωματώθηκε στο κυρίαρχο συγκρότημα εξουσίας. Η σύγχρονη προοδευτική αντίληψη δεν μπορεί παρά να είναι Εναλλακτική, σε σύγκριση με όσες απόψεις και τακτικές έχουν αναποτελεσματικά δοκιμασθεί έως τις μέρες μας.

Η ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΣΤΙΣ ΣΗΜΕΡΙΝΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ

      Η ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΜΙΑΣ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗΣ ΠΡΟΤΑΣΗΣ υπό τις παρούσες συνθήκες είναι μία εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση που προϋποθέτει την προοδευτική στροφή της κοινωνίας, στην ίδια της τη βάση, στις ίδιες της τις ρίζες, σε αντιπαράθεση με τις δυνάμεις διαχείρισης και νομής της εξουσίας και τον διπολικό κυβερνητισμό. Πρώτα ο λαός, ύστερα οι πολιτικοί.

     Ουσιαστική προϋπόθεση για την πραγματοποίηση του στόχου αυτού είναι η Δημοκρατική Κοινωνική Ανασυγκρότηση: Αντιστροφή της νεοφιλελεύθερης απορρύθμισης στην οικονομία και στους θεσμούς, που θα συμβάλλει στην ανακοπή των φαινομένων κρίσης και παρακμής.

     Ως ενδιάμεσο στόχο θέτουμε: Την Ενεργοποίηση – Ενότητα – Δημιουργική Πρωτοβουλία των πολιτών. Μία συμμαχία κοινωνικών φορέων και κινήσεων πολιτών, (εργαζομένων, παραγωγών και καταναλωτών) που θα λειτουργεί ως προωθητική δύναμη, έμπνευσης και παρακίνησης για εθνικούς και λαϊκούς στόχους.

     Το νέο αυτό κίνημα, με χαρακτηριστικά λαϊκής, πατριωτικής και οικολογικής συσπείρωσης, θα προκύψει από την ευρύτατη σύγκλιση πολλών φορέων, αλλά μπορεί και πρέπει να αρχίσει και με αυτοοργανωμένες ομάδες νέων κατηγοριών, που αναδύονται από τη σύγχρονη γενικευμένη κρίση. Κατηγοριών όπως, λ.χ. μικροί παραγωγοί, δανειολήπτες, ανασφάλιστοι και «αυταπασχολούμενοι» εργάτες, άνεργοι, άστεγοι, επιτροπές κοινής δράσης εργαζομένων – συνταξιούχων – καταναλωτών, κινήσεις για την τοπική κοινωνία και την τοπική ανάπτυξη.

     Στηριγμένο σε αυτές τις κοινωνικές δυνάμεις, το νέο αυτό κίνημα θα μπορεί να πάρει πρωτοβουλίες που να υπερασπίζονται τα δημόσια και κοινωνικά αγαθά, να ματαιώνουν τα σχέδια των κερδοσκόπων και των πολιτικών τους εκφραστών και να στηρίζουν τα λαϊκά στρώματα, προωθώντας ένα άλλο αναπτυξιακό πρότυπο.

ΕΘΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΛΑΪΚΟΙ ΣΤΟΧΟΙ

      ΟΙ ΑΞΟΝΕΣ ΔΡΑΣΗΣ, δεν αναφέρονται ιεραρχικά, αλλά νοούνται ως μία αδιαίρετη ενότητα, ανεξάρτητα από το ποια θα είναι στην πορεία η ιεράρχησή τους προς υλοποίηση. Αυτοί είναι:

      • Δράσεις για θεσμοθέτηση μέτρων κατά της ασυδοσίας του μεγάλου κεφαλαίου.

      • Δυναμική παρέμβαση για υπεράσπιση των πολιτών, με επιτροπές κοινωνικού ελέγχου, συγκεντρώσεις, μηχανισμούς πληροφόρησης και κινητοποίησης ενάντια στην κερδοσκοπία και την τοκογλυφία.

      • Στήριξη μορφών συλλογικής διαχείρισης, όπως συνεταιρισμών, ομαδικών καλλιεργειών, δημοτικών και δημοσυνεταιριστικών επιχειρήσεων, διαχείριση των λαϊκών αγορών από επιτροπές άμεσων παραγωγών, καταναλωτών κ.ο.κ. • Αντιμετώπιση του μεταναστευτικού αδιεξόδου.

      • Διεκδίκηση και για τον Ιδιωτικό Τομέα των δικαιωμάτων των εργαζομένων στον Δημόσιου Τομέα. Φραγμός στην εργοδοτική αυθαιρεσία και στις απολύσεις.

      • Προβολή και πιέσεις, για μία Ευρώπη των εθνών και των λαών της. Επανατοποθέτηση απέναντι στο Μάαστριχτ, επανεθνικοποίηση των κεντρικών τραπεζώντων κρατών-μελών, αποφασιστικό ρόλο στα Κοινοβούλια και την Ευρωβουλή και σύγκλιση των πραγματικών οικονομιών και άσκηση πολυδιάστατης οικονομικής πολιτικής.

      • Άμεση προτεραιότητα στην μεταρρύθμιση του πολιτικού συστήματος. Δημοκρατικός έλεγχος και προγραμματισμός, περιφερειακή αποκέντρωση, θεσμοί κοινωνικού ελέγχου. Λαϊκή συμμετοχή, για θεσμικές αλλαγές και διεύρυνση – εμβάθυνση των δημοκρατικών δικαιωμάτων σε όλα τα επίπεδα. (Δημοψηφίσματα κ.ά.)

      • Κατάρτιση με δημόσιο διάλογο προγράμματος παραγωγικής ανασυγκρό¬τησης, αναδιανομής του πλούτου και ανθρώπινης και αειφόρου ανάπτυξης.

      • Λαϊκή κινητοποίηση για τη γη, την στέγη, το κλίμα και τους φυσικούς πόρους, την αγροτική αναδιάρθρωση και τη διατροφική επάρκεια

    . • Πανεθνικές πρωτοβουλίες ενάντια στον μιλιταρισμό και τον ιμπεριαλισμό, για την ειρηνική συνύπαρξη εθνών και λαών της περιοχής και την απελευθέρωση της Κύπρου από τα τουρκικά στρατεύματα κατοχής.

ΤΡΟΠΟΣ ΠΡΟΩΘΗΣΗΣ ΤΗΣ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗΣ ΔΡΑΣΗΣ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΜΥΝΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

     ΟΙ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΕΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ αποκτούν εναλλακτικό περιεχόμενο στην καθημερινή πράξη. Απαιτείται υπέρβαση των αποτυχημένων και αδιέξοδων πρακτικών.

     Ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα, σε όλα τα πεδία, κατά το πρότυπο των ιστορικών αναγεννητικών ρευμάτων του λαού μας, όπως το κίνημα του δημοτικισμού, η Εθνική Αντίσταση, ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας στην Κύπρο, ο ξεσηκωμός για την Παιδεία, η αντιδικτατορική πάλη, οι κοινωνικοί αγώνες μετά την Μεταπολίτευση, το κίνημα κατά του Σχεδίου Ανάν.

      Μία προοδευτική αντίληψη πρέπει να επιβεβαιώνεται με την εναλλακτική δράση και στην οικονομία.

      Αυτό συνεπάγεται στήριξη των άμεσων παραγωγών, των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων (μ.Μ.Ε.), δημιουργία εταιρειών λαϊκής βάσης, συνεταιρισμών, ομαδικών καλλιεργειών και κοινοπραξιών, πρωτοβουλίες των εργαζομένων για ματαίωση της διάλυσης είτε της παράδοσης των βιώσιμων ελληνικών επιχειρήσεων στο πολυεθνικό κεφάλαιο, ενίσχυση πρωτοβουλιών για αξιοποίηση παραγωγικών δυνατοτήτων, ιδίως στην επαρχία και στον άξονα Θράκης – Αιγαίου – Κύπρου.

      Εάν η χώρα και ο λαός δικαιούνται και αξίζουν τον αυτοπροσδιορισμό τους, εθνική ακεραιότητα και κοινωνική απελευθέρωση, τότε η κλιμάκωση μιας διαρκούς προσπάθειας Εναλλακτικής Δράσης για δικαιοσύνη και ανάπτυξη του συνόλου, είναι αυτονόητη.

      Όλες οι πρωτοβουλίες, που θα ενταχθούν σε αυτή την προσπάθεια, διέπονται από ανάλογες αντιλήψεις και αρχές. Με συνέπεια και βήμα προς βήμα, μέχρι την τελική συνένωση δυνάμεων, που θα μπορούν να ασκήσουν σημαντική επιρροή στις εξελίξεις.

      Για να φθάσουμε σε αυτό τον βαθμό ικανοποιητικής ενεργοποίησης και συσπείρωσης, χρειάζεται να δώσουμε ένα άμεσο «παρών» σε διάφορα επίπεδα.

      Στο επίπεδο της Πληροφόρησης. Το δικαίωμα στην πληροφόρηση, συμπληρώνεται με την υποχρέωση για γνώση σε βάθος των πραγμάτων, ώστε να αντιμετωπισθούν τα διάφορα σενάρια χειραγώγησης του λαού και των πολιτικών εξελίξεων.

      Στο επίπεδο της Κοινωνικής Άμυνας. Η αλληλεγγύη, για προάσπιση των δικαιωμάτων των εργατών και εργαζομένων, αλλά και όλων των πολιτών, στην καθημερινή ζωή, συνιστά ένα ολόκληρο ξεχωριστό κίνημα (υπεράσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων, αντιμετώπιση των επιπτώσεων της ανεργίας, αντιμετώπιση των φαινομένων κοινωνικού αποκλεισμού, διεκδίκηση ελεύθερων χώρων και κοινωνικών υποδομών, οικολο¬γική επαγρύπνηση, δικαιώματα του καταναλωτή κ.ά.)

      Στο επίπεδο της Ανάπτυξης. Η αυτοοργάνωση, για ανάπτυξη των εγχώριων παραγωγικών πηγών, με αλληλεγγύη στο κόστος, αλλά και στην κατανομή του προϊόντος, αποτελεί ένα πεδίο, που ως τώρα θεωρείται ότι ανήκει αποκλειστικά στην επιχειρηματική πρωτοβουλία, ενώ οι πολίτες (παραγωγοί και καταναλωτές) «διαπαιδαγωγούνται» με όλα τα μέσα, να παραμένουν σταθερά παθητικοί.

      Στο επίπεδο του ελέγχου της εξουσίας. Οι διάφορες πρωτοβουλίες πρέπει να έχουν, όσο είναι δυνατό, υπερκομματικό χαρακτήρα και λογική συνειδητής μεταβίβασης των εξουσιών «προς τα κάτω», ώστε να μην παγιδεύονται ιδεολογικά σε μικροπολιτικά σχήματα. Ανάλογα δε με το βαθμό όξυνσης του κάθε προβλήματος, μπορούν να δημιουργούνται κοινές δράσεις συλλόγων, φορέων, ή και συνδικάτων, κομμάτων, επιστημονικών ενώσεων κ.λπ., ώστε να εξουδετερωθεί η προσπάθεια περιθωριοποίησης του λαού, η αλλοίωση της ταυτότητάς του και ο αφελληνισμός της χώρας και να ενισχυθεί το ρεύμα της δημιουργίας, της ανάπτυξης, της εθνικής και κοινωνικής συνοχής.

      Τέλος, στο επίπεδο της εθνικής λαϊκής ενότητας. Αυτό σημαίνει, ότι πρέπει να ενεργοποιούνται πολίτες όλων των κατηγοριών, όλων των ιδεολογικών αποχρώσεων, όλων των κομματικών προελεύσεων, με βάση το κοινό βίωμα, τις κοινές παραδόσεις και παραδοχές, ανάγκες και προσδοκίες, τις κοινές ηθικές και πολιτικές αξίες, στη βάση των πραγματικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε ως χώρα, ως λαός και ως έθνος.

      Ένα είναι το κριτήριο και το κίνητρο αυτής της συνένωσης του λαού σε εθνική κλίμακα: Η απαίτηση να έχουν οι πολίτες ουσιαστική παρέμβαση, ασκώντας τον ρόλο τους ως υποκείμενα της ιστορίας.

Μάρτιος 2010