Επιπλοκές σε Λονδίνο, απόγνωση σε Βρυξέλλες – Βερολίνο
Του Λεωνίδα Βατικιώτη
Ακόμη πιο περίπλοκη αποδεικνύεται η διαδικασία εξόδου της Αγγλίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση μετά την απόφαση του ανωτάτου ακυρωτικού δικαστηρίου της χώρας, βάσει της οποίας η πρωθυπουργός της χώρας Τερέζα Μέι υποχρεούται πρώτα να ζητήσει την έγκριση του βρετανικού κοινοβουλίου για την ενεργοποίηση του άρθρου 50 της Συνθήκης της Λισαβόνας.
Η απόφαση του ανωτάτου δικαστηρίου, που ελήφθη κατόπιν προσφυγής βρετανών πολιτών, δεν είναι τελεσίδικη καθώς η κυβέρνηση θα την εφεσιβάλλει προσθέτοντας νέους αγνώστους σε μια ήδη δύσκολη εξίσωση. Σε κάθε περίπτωση ένας οδικός χάρτης που προέβλεπε την ενεργοποίηση του άρθρου ως τον Μάρτιο του 2017 και την ολοκλήρωση της εξόδου ως την άνοιξη του 2020, πριν δηλαδή τις προγραμματισμένες εκλογές, ως προς το παρόν παγώνει.
Η απόφαση του ανωτάτου δικαστηρίου φαίνεται να δίχασε ακόμη και τους δύο πολιτικούς που σήκωσαν στους ώμους τους την εκστρατεία του Brexit. Ο μεν Νάιτζελ Φάραντζ που ηγούταν του ακροδεξιού Κόμματος Ανεξαρτησίας τη χαρακτήρισε προδοσία του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος, ενώ ο Μπόρις Τζόνσον δήλωσε ότι η διαδικασία εξόδου δεν κινδυνεύει με εκτροχιασμό. Η άποψη του προερχόμενου από τους Συντηρητικούς Μπόρις Τζόνσον είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα δεδομένου ότι ακόμη κι η Βουλή των Κοινοτήτων που είχε ταχθεί ξεκάθαρα υπέρ της παραμονής πριν το δημοψήφισμα, σήμερα κανείς δεν είναι σίγουρος ότι συνεχίζει να είναι υπέρ της ΕΕ, ενώ – κι αυτό είναι το σημαντικότερο – κανείς δεν θα αναλάμβανε το πολιτικό κόστος να περιφρονήσει τόσο απροκάλυπτα το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος γύρω από το οποίο περιστράφηκε η πολιτική ζωή της Αγγλίας για έτη πολλά.
Η ακύρωση του σχεδιασμού της Τερέζα Μέι δημιουργεί ωστόσο ένα μετρήσιμο πολιτικό αποτέλεσμα, πιέζοντας στην κατεύθυνση του «μαλακού Brexit». Η απόρριψη του «σκληρού Brexit», όπως περιγράφεται η διαδικασία αποχώρησης της Αγγλίας όχι μόνο από την ΕΕ αλλά και από την κοινή αγορά, ενισχύει εκείνες τις φωνές που πιστεύουν ότι το Λονδίνο πρέπει να συνεχίσει να εντάσσεται στην Ευρώπη με πιο χαλαρούς μεν δεσμούς, διατηρώντας ωστόσο την ανεξαρτησία του, σε αντιπαραβολή με τα σχέδια πλήρους αυτονόμησής του που αναπολούν περασμένα μεγαλεία. Το φρενάρισμα των ταχέων διαδικασιών εξόδου ωθεί σε πιο συναινετικές λύσεις.
Αυτό το διαρκές μπρος – πίσω του Λονδίνου ωστόσο προκαλεί φανερή ενόχληση και εκνευρισμό στους κόλπους της ΕΕ που πλέον την ενδιαφέρει ένα πράγμα μόνον: να σηκωθεί να φύγει η Αγγλία από την ΕΕ μια ώρα αρχύτερα. Οι κηφήνες Βρυξελών βιάζονται να ολοκληρωθεί η έξοδος της Αγγλίας για να κλείσει όσο το δυνατό συντομότερα η ιστορικής σημασίας ρωγμή που προκλήθηκε στη συνοχή του ευρωπαϊκού ιμπεριαλιστικού κέντρου και να πάψουν να βρίσκουν ερείσματα στην πραγματικότητα όσοι πίστευαν και πιστεύουν ότι από την Αγγλία απλώς ξεκίνησε να ξηλώνεται το πουλόβερ της ΕΕ…