Κυρίαρχη παραμένει η ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης με τη συμβολή και της ενσωματωμένης αριστεράς
Του Απόστολου Αποστολόπουλου
Σε αλλεπάλληλα κύματα εκδηλώνεται η κρίση στην υφήλιο με διάφορες μορφές και εντάσεις. Τα δυτικά ΜΜΕ ελέγχονται απολύτως από τους υποστηρικτές της αμερικανικής παγκοσμιοποίησης, την ηττημένη Κλίντον, τον παραιτημένο Ομπάμα, τη Μέρκελ, επίδοξο χαλίφη στην ηγεσία του δυτικού κόσμου κ.λπ.
Η πληροφόρηση που δεχόμαστε διαμορφώνεται ακόμα από τους ηττημένους αλλεπάλληλων εκλογικών αναμετρήσεων στις ΗΠΑ και στην ΕΕ, μας διοχετεύουν εικόνα στρεβλή, παραποιημένη. Ο κόσμος σε ΗΠΑ και ΕΕ ψηφίζει αντισυστημικά, θέλει δουλειά και ειρήνη, αλλά τα ΜΜΕ επιμένουν να σκιαμαχούν εναντίον του Πούτιν, ασχολούνται π.χ. με το πώς έβηξε ο Τραμπ και όχι με τη διακήρυξή του ότι θα καταργήσει την ΤΤΙΠ, την απόρρητη συμφωνία που μετατρέπει την ΕΕ σε προτεκτοράτο των ΗΠΑ. Ο Τραμπ και ο Πούτιν, θέλουν να ματαιώσουν τη στρατηγική σύγκρουσης των ισχυρών ελίτ, Ευρώπης και Αμερικής, αλλά παρά τις τακτικές νίκες τους είναι σε θέση άμυνας, ιδίως ο Ρώσος πρόεδρος.
Ο λαϊκός παράγων αφυπνίζεται στις χώρες της Δύσης, ΗΠΑ και Ευρώπη (ΕΕ), αλλά με ρυθμούς ατμομηχανής του περασμένου αιώνα και με ασαφή προσανατολισμό. Η λαϊκή παρέμβαση εκφράζει διάθεση για αλλαγή αλλά η «άλλη πολιτική» παραμένει ζητούμενο. Η έλλειψη ηγεσίας είναι έκδηλη.
Δικαιώνεται απολύτως ο Μαρξ όταν έλεγε ότι κυρίαρχη ιδεολογία είναι η ιδεολογία της κυρίαρχης τάξης. Κυρίαρχη παραμένει η ιδεολογία της Παγκοσμιοποίησης με τη συμβολή και της ενσωματωμένης Αριστεράς- Μπλερ, Ολάντ, Τσίπρας κ.λπ. – και όχι η «ιδεολογία του Έθνους». Αυτό εκφράστηκε πεντακάθαρα από τον εξουθενωμένο Ομπάμα, όταν μόλις προ ημερών ανέθεσε στη Μέρκελ τα καθήκοντα του ηγέτη του δυτικού κόσμου, των ιδεών και των αξιών του. Ο Σόιμπλε έμεινε στα κρύα του λουτρού και ο Τραμπ θεωρείται αντίπαλος, η νίκη του ασήμαντο γεγονός, μη αποδεκτό.
Διόλου τυχαία, ο δεξιός Τραμπ και ο Κόρμπιν, θεωρούμενος αριστερός και «εθνικιστής» ηγέτης του βρετανικού Εργατικού Κόμματος, αντιμετωπίζονται με την ίδια εχθρική διάθεση, ενώ ο Μπλερ που έχει ομολογήσει ότι με ψέματα προκάλεσε/διευκόλυνε την επέμβαση στο Ιράκ και τη διάλυση της χώρας, απειλεί να επανέλθει στην πολιτική. Αλήθεια είναι επίσης ότι η απόπειρα νεκρανάστασης του Μπλερ αποκαλύπτει σοβαρές ελλείψεις υπηρετικού προσωπικού της Παγκοσμιοποίησης. Ωστόσο, η έλλειψη αυτή αντισταθμίζεται πλήρως από την αντίστοιχη φτώχεια ηγεσίας στα αριστερά του φάσματος, λες και οι κοινωνίες απαλλάσσονται ενστικτωδώς από τα περιττά ράκη. Με τη (σχετική) εξαίρεση της Λεπέν, η «λειψανδρία» βγάζει μάτι. Το αδαές πλήθος εκφοβίζεται με τα φαντάσματα του Στάλιν και του Χίτλερ μιας και οι σημερινές «ακραίες» ηγεσίες δεν θυμίζουν ούτε καν χάρτινες τίγρεις.
Στη Γαλλία η Αριστερά φυτοζωεί και στη Δεξιά επικρατεί εμφύλιος με τον πρώην πρωθυπουργό Φ. Φιγιόν να προπορεύεται. Ο Φιγιόν έχει ομολογήσει στον (πολιτικό άνδρα) Φιλίπ ντε Βιλιέ ότι «όχι οι εκλεγμένες κυβερνήσεις αλλά η Λέσχη Μπίλντεμπεργκ κυβερνάει τον κόσμο», όπως τουλάχιστον αναφέρει το ιστολόγιο «agora vox, 22/10/2015». Όποια και αν είναι τελικά η επιρροή τους, Λεπέν και Φιγιόν αποτελούν δυο ισχυρές προσωπικότητες, όχι εχθρικά διακείμενες στη Ρωσία και ως εκ τούτου συγκεντρώνουν τα πυρά του «παγκοσμιοποιημένου» πολιτικού προσωπικού και των ΜΜΕ. Αμερικανικές πηγές και δημοσιεύματα υποστηρίζουν (από τα μέσα του περασμένου καλοκαιριού) ότι η Ιταλία θα ψηφίσει «όχι» στο δημοψήφισμα, ο Ρέντσι θα παραιτηθεί, η χώρα θα φύγει από το ευρώ και η ΕΕ θα οδεύσει σε διάλυση. Οι προβλέψεις αυτές έχουν μια καλή δόση επιθυμιών και προπαγάνδας αλλά εκδηλώνουν και την πρόθεση των ΗΠΑ να σπρώξουν όσο μπορούν τα πράγματα, ώστε η Γερμανία του Σόιμπλε να υποκύψει.
Αμερικανικές πηγές διαρρέουν, επίσης, πληροφορίες, με ισχυρή δόση προπαγανδιστικού εκφοβισμού και εδώ, ότι η Ελλάδα μη μπορώντας να καταλήξει σε στοιχειωδώς ανεκτή συμφωνία με τους δανειστές, θα καταφύγει στη λύση του διπλού νομίσματος, οπότε προφανώς το αμερικανικής επιρροής ΔΝΤ θα συνεχίσει να είναι αδιάλλακτο για να πετύχει τη ρήξη Αθήνας-Βρυξελλών. Θα είναι και η τελική δικαίωση του Βαρουφάκη, υποστηρικτή εξαρχής αυτής της λύσης.
Καίριο θέμα των ημερών και τελευταίο αυτής της σύντομης επισκόπησης είναι το Κυπριακό. Μετά από σαράντα τόσα χρόνια ακινησίας οι υδρογονάνθρακες ωθούν πιεστικά σε λύση του ζητήματος. Ελλαδική και κυπριακή πλευρά δείχνουν ότι παζαρεύουν ουσιώδεις αλλά τελικά δευτερεύουσες πλευρές του κυπριακού προβλήματος. Αν το Κυπριακό ήταν και είναι ζήτημα εισβολής και κατοχής, όπως λέει η Αθήνα, τότε πριν και πάνω από όλα το κύριο θέμα είναι να παραμείνει ακέραιη η Κυπριακή Δημοκρατία, η επίσημη, αναγνωρισμένη, διεθνής προσωπικότητα της Κύπρου. Αυτή με την οποία πορεύθηκε όλα τα χρόνια της κατοχής, με παρόντα τα στρατεύματα Κατοχής, χωρισμένη στα δυο και με κατεχόμενα εδάφη.
Η Κυπριακή Δημοκρατία υπήρχε με όλα αυτά. Και δεν νοείται τώρα για να κερδηθούν «μερικά χωράφια» να χαθεί η διεθνής υπόσταση της Κύπρου, δηλαδή το όλον. Διότι αυτό υποκρύπτει η ιδέα Κοτζιά περί αποχώρησης των τουρκικών στρατευμάτων Κατοχής. Η αποχώρηση είναι αυτονόητη αλλιώς τι νόημα έχει η όποια διαπραγμάτευση; Άλλο θέμα η ρύθμιση των όρων της αποχώρησης ή της διευθέτησης του εδαφικού. Αλλά αυτά δεν νοείται να είναι ανταλλάγματα για την εξαφάνιση της διεθνούς υπόστασης της Κύπρου. Η Τουρκία επιδιώκει να πάρει ολόκληρη την Κύπρο – αυτό που δεν μπορούσε, πολιτικά, το 1974. Αλίμονο αν ό,τι δεν έγινε τότε, να γίνει τώρα με τη συνενοχή του πολιτικού κόσμου και του λαού.
Δημοσιεύθηκε στην εφ. «Δρόμος της Αριστεράς».
