Του Λευτέρη Ριζά
Ανοίγοντας τη συζήτηση στη σύσκεψη των αρχηγών των κομμάτων για τον σχηματισμό της κυβέρνησης (13-5-12) ο πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Κάρολος Παπούλιας τόνισε:
«Κύριοι, έχει ήδη χαθεί πολύτιμος χρόνος και η ακυβερνησία αποτελεί σοβαρό κίνδυνο για την οικονομική ασφάλεια του ελληνικού λαού και την ίδια την εθνική μας υπόσταση».
Προκαλεί τεράστια εντύπωση πώς μέσα σε λίγα χρόνια φθάσαμε από την «ισχυρή Ελλάδα» του κ. Κ Σημίτη στο σημείο να απειλείται η οικονομική ασφάλεια του ελληνικού λαού και, ακόμα περισσότερο, να κινδυνεύει η ίδια η εθνική μας υπόσταση! Πως μπορεί, άλλωστε, να κινδυνεύει η εθνική μας υπόσταση όταν για την εξασφάλιση αυτής και της Δημοκρατίας μας έβαλε στην Ε.Ε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Είναι, συνεπώς, μια πολύ βαριά κουβέντα αυτή. Η εθνική μας υπόσταση κινδύνευσε π.χ. το 1940 όταν μας επιτέθηκαν οι δυνάμεις του Άξονα και ζήσαμε μια τριπλή κατοχή: Γερμανο-ιταλο-βουλγαρική. Τότε, όμως, ξεσηκώθηκε το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού και πολέμησε ενάντια στους κατακτητές του – υπερασπιζόμενος ακριβώς την εθνική του υπόσταση – μαζί με τους άλλους λαούς, ενάντια στο ναζισμό-φασισμό. Βέβαια και τότε υπήρξανε έλληνες που τάχθηκαν στο πλευρό των κατακτητών, του ναζισμού/φασισμού και που κατόρθωσαν να επιβιώσουν μετά την Απελευθέρωση. Πολλοί από αυτούς – ιδίως τα παιδιά τους – αναδείχτηκαν σε κορυφαία στελέχη της πολιτικής και οικονομικής ελίτ της χώρας, την ίδια ώρα που οι αγωνιστές της Αντίστασης ενάντια στους κατακτητές βρίσκονταν στις φυλακές, εξορίες ή ακόμα και στα νεκροταφεία. Δεν είναι λίγοι βέβαια που αναγκάστηκαν να πάρουν το δρόμο της ξενιτιάς είτε ως πολιτικοί πρόσφυγες είτε ως μετανάστες.
Προκύπτει το ερώτημα μήπως και τώρα οι ίδιες «ξένες» και ντόπιες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις απειλούν την ίδια την εθνική μας υπόσταση. Μήπως οι ίδιες αυτές δυνάμεις – οι απόγονοι τους – είναι που έχουν θέσει σε σοβαρό κίνδυνο την οικονομική ασφάλεια του ελληνικού λαού. Τέλος πάντων το ερώτημα είναι ποιοι – κράτη, συμφέροντα οικονομικά και πολιτικά – έχουν πολιορκήσει το λαό και το έθνος και απειλούν την ασφάλεια και την υπόσταση του.
Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας συνέχισε απευθυνόμενος στους πολιτικούς αρχηγούς λέγοντας «Οι διαφορές των θέσεών σας είναι μικρές και ασήμαντες σε σύγκριση με το χρέος σας απέναντι στην πατρίδα.». Εδώ θα πρέπει να υπενθυμίσουμε στον αντιστασιακό μας κ. Πρόεδρο ότι «το χρέος απέναντι στην πατρίδα» τότε, την εποχή της Κατοχής, δεν κατάφερε να εξαφανίσει τις «διαφορές» όπως είναι γνωστό. Και τότε στη διάρκεια της Κατοχής δεν έπαψε στιγμή να διεξάγεται αγώνας, σύγκρουση, ανάμεσα στους Έλληνες, ανάλογα με το πώς αντιλαμβάνονταν το χρέος απέναντι στην πατρίδα – ακόμα και πως αντιλαμβάνονταν το ίδιο το νόημα της πατρίδας. Άλλωστε το ίδιο είχε συμβεί και στη διάρκεια του αγώνα για την Ελληνική Παλιγγενεσία, που είναι γεμάτος εμφύλιες, τοπικές και φατριαστικές διαμάχες.
Πως λοιπόν συμπεραίνει ότι οι διαφορές των θέσεων, σήμερα, είναι μικρές και ασήμαντες σε σύγκριση με το χρέος απέναντι στην πατρίδα; Το χρέος απέναντι στην πατρίδα διαχωρίζεται από το χρέος απέναντι στο λαό; Ή μήπως το χρέος απέναντι στην πατρίδα δεν προσδιορίζεται από το πώς αντιλαμβανόμαστε κι εννοούμε το χρέος απέναντι στον λαό; Το ίδιο αντιλαμβάνονται κι εννοούν και την πατρίδα και το χρέος απέναντι της όλες οι κοινωνικές τάξεις σε μια χώρα; Όταν π.χ. οι αντάρτες του ΕΛΑΣ τραγούδαγαν «θέλουμε λεύτερη πατρίδα και πανανθρώπινη τη λευτεριά» ήθελαν το ίδιο με αυτούς που σίγουρα δεν συνδέουν τη λευτεριά τη δική τους ή της πατρίδας του με την πανανθρώπινη λευτεριά;
Πιο συγκεκριμένα πως αντιλαμβανότανε και πως υπηρέτησε το χρέος απέναντι στην πατρίδα ο πρόεδρος του κόμματος από το οποίο προέρχεται ο σημερινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας, όταν επί δύο τουλάχιστον χρόνια βροντοφώναζε στα πέρατα της Γης για να το ακούνε αυτοί που έπρεπε, ότι οι Έλληνες είναι διεφθαρμένοι, τεμπέληδες κλπ κλπ, ώστε να μην μπορεί στη συνέχεια να «αντισταθεί» στο «δίκαιο» αίτημα των δανειστών «μας» να τους επιστραφούν τα χρωστούμενα ξεπουλώντας το λαό και τον πλούτο της χώρας σε αυτούς. Χωρίς να γίνει νωρίτερα μια έρευνα, ένας έλεγχος για τα δάνεια: δηλαδή ποιοι και γιατί τα πήραν (υπέγραψαν), πως τα αξιοποίησαν – προς όφελος μιας μικρής ομάδας / τάξης επιχειρηματιών και πολιτικών ή προς όφελος του λαού. Γιατί δηλαδή δεν προηγήθηκε ένας εξαντλητικός λογικός λογιστικός έλεγχος για να διαπιστωθεί αν π.χ. έχουμε να κάνουμε με «επαχθές» χρέος από το οποίο ωφελήθηκαν πολιτικοί (όπως ας πούμε ο κ. Άκης Τσοχατζόπουλος και πολλοί άλλοι), υποθηκεύοντας ταυτόχρονα το μέλλον της νέας γενιάς. Για όλα αυτά ο αντιστασιακός μας κ. Πρόεδρος δεν θέλει να θυμάται και να λέει τίποτα. Έτσι θεωρεί ότι οι διαφορές μεταξύ αυτών που υπέγραψαν και ψήφισαν τα ΜΝΗΜΟΝΙΑ και όλες τις επονείδιστες συμφωνίες και συμβάσεις και σε αυτούς που το αρνήθηκαν, μεταξύ των κοινωνικών ομάδων που – όπως Τραπεζίτες κλπ – βγήκαν κερδισμένοι και αυτών υποφέρουν, γογγύζουν, φτάνουν σε τέτοιο αδιέξοδο ώστε προτιμούν να αυτοκτονήσουν, είναι μικρές και ασήμαντες μπροστά στο χρέος προς την πατρίδα. Ο Εριχ Μαρία Ρέμαρκ στο γνωστό «Ουδέν νεώτερο από το Δυτικό Μέτωπο» είχε γράψει πώς «ο πατριωτισμός είναι καταφύγιο των απατεώνων». Χωρίς να συμφωνώ απόλυτα, γιατί ο πατριωτισμός των εργαζομένων, του λαού δεν είναι το ίδιο με τον «πατριωτισμό» των εκμεταλλευτών και καταπιεστών του και του υπηρετικού προσωπικού τους. Αυτονών πράγματι ο πατριωτισμός είναι καταφύγιο των απατεώνων.
Άλλωστε ακριβώς αυτές οι κοινωνικο-πολιτικές και πνευματικές δυνάμεις του τόπου που δεν πρωτοστάτησαν στον αγώνα ενάντια στους κατακτητές το 1940, που σιώπησαν ή ακόμα χειρότερα συνεργάστηκαν μαζί του, που για να εξασφαλίσουν την διατήρηση των πολλαπλών προνομίων τους σε βάρος του λαού τον πολέμησαν άγρια και βάρβαρα και δεν δίστασαν γι αυτό να προσφέρουν την εθνική μας υπόσταση και ασφάλεια του λαού σε νέους δυνάστες και προστάτες (τους) στο όνομα πάντοτε του εθνικού συμφέροντος. Κι αυτό γιατί στη δεκαετία του ΄40 ένοιωσαν πολύ κοντά την ανάσα του λαού και της εξουσίας του. Βιάστηκαν δε όλοι μαζί να κηρύξουν ξεπερασμένη την ιδέα του έθνους και της εθνικής ανεξαρτησίας προκειμένου να δικαιολογήσουν την παράδοση του έθνους και του λαού στην ξένη προστασία: στον αγγλικό και στη συνέχεια τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Τα έχω γράψει και άλλοτε – υπάρχουν αναρτημένα και στον ΟΙΣΤΡΟ – αλλά η επανάληψη ποτέ δεν βλάπτει. (1)
Έτσι, η Καθημερινή αποκαλούσε το σύνθημα της εθνικής ανεξαρτησίας «κενό ουσίας πυροτέχνημα» (6/4/1958), ενώ ο διευθυντής της εφημερίδας Το Βήμα Χρ. Λαμπράκης σε σειρά άρθρων του υποστήριζε πως η «η ανεξαρτησία στον σημερινό κόσμο είναι μια ουτοπία» (Το Βήμα, 22/10/1958). Ο Γρ. Οικονομάκος στη μελέτη του «Η ελληνική συντηρητική ιδεολογία» έγραφε: «Μια ηνωμένη Ευρώπη ή μια ηνωμένη υφήλιος δεν θα απετέλει απαραιτήτως κίνδυνον διά το έθνος ημών ασφαλή. Διότι η συγκρότησις των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης δεν θα συνεπήγετο αναγκαίως την εξαφάνισιν των ευρωπαϊκών εθνών, αλλά απλώς κατάπαυσιν οριστικήν μεταξύ των κρατών αυτής ανταγωνισμών και πολέμων» (Νέα εστία, τ. 749, 1958). Ο Γιώργος Θεοτοκάς (με επιχειρήματα που σήμερα επαναλαμβάνουν παραδοσιακοί συντηρητικοί, «εκσυγχρονιστές» κάθε λογής και προέλευσης περί «νέων δυνάμεων της οικονομίας», «νέων τεχνολογιών» κ.λπ.) διακήρυσσε την ιστορική αναγκαιότητα της ένωσης των λαών σε υπερεθνικούς σχηματισμούς, μια και «ο κόσμος δεν μπορεί πια να προκόψει τεμαχισμένος μέσα σε αδιάλλακτους, κλειστούς, τοπικούς εθνικισμούς» (Το Βήμα, 24/9/1958) – για να συνεχίσει στο ίδιο μοτίβο (Το Βήμα, 9/11/1958) και πιο αποκαλυπτικά: «Η ιστορία μάς ανοίγει δύο δρόμους για το προβλεπτό μέλλον. Ο ένας είναι ο κομμουνισμός και ο άλλος η δημοκρατικά ομοσπονδιακή ένωση των λαών με κοινότητα πολιτισμού και με προοδευτικό πνεύμα … ανάμεσα στις δύο κατευθύνσεις θα έχουμε να διαλέξουμε…ως φαίνεται γρήγορα».
Καλούσε τη Δύση να «μας φέρει στην πραγματοποίηση μιας όσο το δυνατόν ευρύτερης δημοκρατικής ομοσπονδιακής ενότητας εθνών του ευρωπαϊκού πολιτισμού», γιατί ας το «πάρουμε απόφαση από τώρα… δεν θα είναι το μελλοντικό μας κράτος κλειστό και κυρίαρχο και αυτοτελές όπως το θέλησαν οι πατέρες μας» (Το Βήμα, 8/10/1958).
Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος θα γράψει: «Η πολιτική εγγύηση κι εποπτεία θα πει αναγκαστικά μείωση της πολιτικής ανεξαρτησίας των λαών … η πολιτική εποπτεία θα είναι συνυφασμένη με τη μεγαλύτερη πρωτοβουλία και ευθύνη των μεγάλων δημοκρατιών, των αγγλοσαξωνικών και ιδιαίτερα των ΗΠΑ» και θα εξοργιστεί με αυτούς που «δεν θέλουν να παραιτηθούν από το ουσιαστικά ανύπαρκτο αγαθό της εθνικής ανεξαρτησίας».[ βλ. «Ο εικοστός αιώνας», Αθήνα 1951, σελ. 214]
Η ομοσπονδία των εθνών του ευρωπαϊκού πολιτισμού –απάντηση στον κίνδυνο του κομμουνισμού που τον έβλεπαν να ξαναζωντανεύει με τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της Κύπρου– δεν ήταν άλλη από την ΕΟΚ. Η Ένωση των ανεπτυγμένων ιμπεριαλιστικών εθνών της Ευρώπης, υπό την υψηλή εποπτεία των ΗΠΑ φάνταζε σαν η σίγουρη διέξοδος στην κρίση του συστήματος, ανάχωμα στους λαούς της Ευρώπης και βέβαια του Τρίτου Κόσμου, που αγωνίζονταν (και αγωνίζονται) για την εθνική και κοινωνική τους χειραφέτηση.
Λίγα χρόνια αργότερα, ένας από τους κορυφαίους αστούς διανοούμενους, ο Άγγελος Τερζάκης, έγραφε στην εφημερίδα Το Βήμα (20/8/1972, αναδημοσιεύτηκε στον Οικονομικό ταχυδρόμο, 7/9/1972) ένα άρθρο με τίτλο «Οικονομικός διεθνισμός», όπου υποστήριζε ότι ο πολυεθνικός καπιταλισμός υπονομεύει τις πατρίδες, ενώ ο μαρξισμός έγινε οπισθοδρομικός εθνικιστής! Έγραφε:
«Μας είχε τρομάξει τότε η Γ’ Διεθνής με τα συνθήματά της. Αγανακτούσαμε ακούγοντας να μας καλούν να γίνουμε αρνησιπάτριδες. Το βρήκαμε από το μεγάλο κεφάλαιο κι από τις χώρες που το εκφράζουν. Αυτές έχουν καταπιαστεί σήμερα να μας κάνουν να αλλαξοπιστήσουμε. Αντικρύζουν την υφήλιο, και ιδιαίτερα τους “συμμάχους” τους, σαν αγορά, τόπους για επενδύσεις, οικονομικές διεξόδους, γιατί όχι και αποικίες νεομακιαβελικού τύπου … Κι έτσι έχουμε το εξωφρενικό παράδοξο να υπονομεύονται οι πατρίδες όχι πια από το μαρξικό διεθνισμό, όπως είχαμε φοβηθεί έναν καιρό, αλλά από την αντίθετη παράταξη».
Τώρα είμαστε έτοιμοι να συνεχίσουμε με τα όσα εισηγήθηκε ο κ. Πρόεδρος της Δημοκρατίας στην παραπάνω σύσκεψη.
« Η θέση της Νέας Δημοκρατίας είναι η κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας με δύο προϋποθέσεις: διασφάλιση της παραμονής της χώρας στο ευρώ και επαναδιαπραγμάτευση για τροποποιήσεις των συμφωνιών που έχουν υπογραφεί.
Η θέση του ΣΥΡΙΖΑ είναι η παραμονή της χώρας στο ευρώ, όπως έχει εκφραστεί στην πρόσφατη επιστολή σας, κύριε Πρόεδρε, προς τον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και η επανεξέταση του συνολικού πλαισίου, της στρατηγικής δηλαδή του μνημονίου.
Η θέση του ΠΑΣΟΚ είναι η κυβέρνηση εθνικής ενότητας, ευρείας συνεργασίας των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων».
Ιδιαίτερη έμφαση έδωσε και ως κοινή βάση για σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας, θεώρησε την παραμονή της χώρας στο ευρώ και φυσικά ότι αυτό σημαίνει πώς όλες αυτές οι δυνάμεις είναι «φιλοευρωπαϊκές».
Οι κ.κ. Α. Σαμαράς, Ε. Βενιζέλος συμφώνησαν ότι με βάση το «φιλοευρωπαϊσμό» και με στόχο την επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου – που είχαν φροντίσει να αποδεχτούν και υπογράψουν χωρίς προβολή αντιστάσεων πριν λίγους μήνες – μπορούσε να σχηματισθεί κυβέρνηση εθνικής ενότητας – ο πρόεδρος της ΔΗΜΑ κ. Φ. Κουβέλης την είχε ονομάσει οικουμενική και φυσικά θεωρούσε αυτονόητο το φιλοευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας – μπορούσε κι έπρεπε να σχηματιστεί κυβέρνηση εθνικής ενότητας ή οικουμενική.
Ο κ. ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΣ είπε συγκεκριμένα ανάμεσα σε άλλα «Το μήνυμα του ελληνικού λαού ήταν σαφές. Ο λαός, όπως είπατε, έδειξε τη βούλησή του και λέει «συνεργαστείτε…. Η Νέα Δημοκρατία με αίσθηση της απόλυτης σοβαρότητας με την οποία πρέπει να αντιμετωπιστεί το ζήτημα, εξαρχής έθεσε τα δύο θέματα που είπατε και εσείς, δηλαδή την ανάγκη να υπάρχει αλλαγή πολιτικής με μία επαναδιαπραγμάτευση, πάντοτε όμως με την παραμονή της χώρας στο ευρώ. …».
Ο κ. ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ «Όπως ξέρετε, προεκλογικά το ΠΑΣΟΚ είχε ταχθεί υπέρ της κυβέρνησης συνεργασίας όλων των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων της ευθύνης, της αλληλεγγύης και της ανάπτυξης, όπως λέγαμε. Δεν περιμέναμε –και δεν θέλαμε- να προκύψει μια μονοκομματική λύση. Θέλαμε εξ αρχής τη συνεργασία».
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είχε διαφορετική τοποθέτηση. Ίσως όχι αυτή που θα επιθυμούσε το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως «γνήσια» αντικαπιταλιστικά κόμματα, αλλά σαφώς διαφορετική. Γιατί αναφέρθηκε στη διασφάλιση της λαϊκής κυριαρχίας και εθνικής μας ανεξαρτησίας. Είπε συγκεκριμένα επ’ αυτών:
ΑΛΕΞIOΣ ΤΣΙΠΡΑΣ «Σε ό,τι αφορά το χρέος απέναντι στην πατρίδα, θα συμφωνήσω, κύριε Πρόεδρε, ότι είμαστε μπροστά σε κρίσιμες εξελίξεις. Εδώ και δύο χρόνια είμαστε μπροστά σε κρίσιμες εξελίξεις. Έχουμε όλοι χρέος απέναντι στην πατρίδα μας να διασφαλίσουμε τη λαϊκή μας κυριαρχία, την εθνική μας ανεξαρτησία, να τηρούμε το Σύνταγμα και να επαγρυπνούμε για την ασφάλεια των πολιτών, για την ευημερία και τη διασφάλιση του βιοτικού επιπέδου… Πεποίθησή μας και το έχουμε πει από την πρώτη στιγμή είναι ότι με την εφαρμογή αυτού του προγράμματος τίθεται σε κίνδυνο η ασφάλεια, η ευημερία, το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων και των Ελληνίδων». [2]
Η διαφοροποίηση του κ. Τσίπρα λογικά δεν άφηνε κανένα περιθώριο συμμετοχής του σε κυβέρνηση με τα δύο μνημονιακά κόμματα. Οι ηγέτες τους καθώς και ο «αντιμνημονιακός» μεν κ. Φ. Κουβέλης και η ΔΗΜΑΡ , θεωρούν ότι η αντίθεση στο Μνημόνιο και τα όσα αυτό σημαίνει για την Ελλάδα και το λαό της είναι ήσσονος σημασίας μπροστά στην αποδοχή της ευρωπαϊκής προοπτικής. Θεωρούν και τον ΣΥΡΙΖΑ ως φιλο-ευρωπαϊκή πολιτική δύναμη. Εκεί προσπαθούν σήμερα να πολώσουν το δίλημμα των εκλογών: Φιλοευρωπαϊκές κόντρα στις Αντιευρωπαϊκές δυνάμεις, Ευρώ ή δραχμή.
Ένα δίλημμα καθαρά ψεύτικο, παραπλανητικό. Γιατί δεν υπάρχει καμιά πολιτική δύναμη – τουλάχιστον στη χώρα μας – που να είναι «φιλο-ασιατική» ή «φιλο-αφρικανική» κλπ. Άλλωστε τα όρια της Ευρώπης, σύμφωνα με την UEFA φτάνουν μέχρι την Αρμενία και το Αζερμπαϊτζάν: στα προκριματικά του ευρωπαϊκού κυπέλλου δεν δίνουμε αγώνες με τις εθνικές τους ή τις πρωταθλήτριες τους;
Είδαμε παραπάνω – και στα άρθρα που παραπέμπω υπάρχει εκτενέστερη αναφορά – ότι όταν οι κυρίαρχες κοινωνικο-πολιτικές δυνάμεις στην Ευρώπη προχώρησαν στην οικονομικο-πολιτική ένωση της το έκαναν ακριβώς γι αυτό το λόγο: να ανασχέσουν τον κίνδυνο ανατροπής τους από τις αντιφασιστικές λαϊκές δυνάμεις που απείλησαν την εξουσία τους. Παρουσιάζονται ως φιλο-ευρωπαϊκές δυνάμεις όλες οι αντιλαϊκές και αντιδραστικές δυνάμεις της Ευρώπης. Κανένας προοδευτικός αγωνιστής ή κόμμα δεν είναι «αντι-Ευρωπαίος». Ο σοσιαλισμός άλλωστε μόνο σε ευρωπαϊκό επίπεδο μπορεί να αρχίσει να στεριώνει – σε μια Ευρώπη που θα έχει απαλλαγεί από το σφιχταγκάλιασμα του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ. Ενάντια σε αυτό είμαστε και στο Ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό. Όχι στην Ευρώπη. Αντίθετα αυτοί που σήμερα παρουσιάζονται ως «φιλο-ευρωπαϊκές» πολιτικές δυνάμεις κι εδώ και στην υπόλοιπη Ευρώπη φρόντισαν να την παραδώσουν ολοκληρωτικά στον μπάρμπα Σαμ. Οι αμερικανικές πολυεθνικές εγκαταστάθηκαν για τα καλά στην Ευρώπη μαζί με τις στρατιωτικές βάσεις τους και την αμερικανική στρατιωτική – μέχρι και πυραυλική και πυρηνική – ομπρέλα. Είναι αυτό φιλο-ευρωπαϊσμός; Προφανώς το σημερινό ΠΑΣΟΚ δεν θέλει να θυμάται το ΕΟΚ και ΝΑΤΟ» το ίδιο Συνδικάτο. Ανατριχιάζει και μόνο στη θύμηση του.
Αυτό πρέπει να τονιστεί καθαρά τώρα στην προεκλογική δημοκοπία των κομμάτων της εθνικής υποτέλειας.. Κι επίσης ότι αν ακόμα τώρα δεν μπορούμε να αλλάξουμε άμεσα την Ευρώπη – να απαλλαγούμε από τις κυρίαρχες τάξεις της – δεν σημαίνει ότι δεν θα αγωνιστούμε να αλλάξουμε προς το συμφέρον μας – του λαού της Ελλάδας – συμφωνίες επαχθείς που υπέγραψαν άνθρωποι, κόμματα και κοινωνικές ομάδες που κερδίζουν από αυτές σε βάρος του υπόλοιπου λαού.
Αλλά με το ζήτημα αυτό, του φιλο-ευρωπαϊσμού και ιδιαίτερα την παγίδευση της αριστεράς θα επανέλθουμε με ειδικό άρθρο.
Παραπομπές-σημειώσεις
1 – βλ. Λευτέρης Ριζάς «Το εθνικό ζήτημα, η Αριστερά και η Δεξιά σήμερα» [Monthly Review Τεύχος Νο 15 (80) Μάρτιος 2006 και του ίδιου «Πρόκειται για «ιδιότυπο μεταμοντέρνο πραξικόπημα» [istrilatis.blogspot 16/11/2011]
2 – Προσέξτε πως ερμηνεύουν το νόημα των εκλογών οι κκ. Σαμαράς και Βενιζέλος. Ο πρώτος ως «εντολή συνεργασίας» και περίπου το ίδιο και ο κ. Βενιζέλος. Ο ίδιος είχε προεκλογικά δηλώσει ότι δεν ήθελε μονοκομματική κυβέρνηση – όσα δεν έφτανε η αλεπού τα είχε κάνει προκαταβολικά κρεμαστάρια.
Πηγή : www.istrilatis.blogspot.com/