Του Περικλή Νασσόπουλου
Δε συνηθίζω να γράφω τέτοιες μέρες, με αφήνουν παγερά αδιάφορο. Δεν ξέρω φέτος τι με βρήκε και είπα να γράψω κι εγώ τη μαλακία μου. Είναι ίσως το νωπό της τραγωδίας, που τόσο βίαια συγκρούεται μεσα στο κεφάλι μου με τα τόσα «Χρόνια πολλά Ελλάδα». Τι θα πει ρε πούστη, «χρόνια πολλά Ελλάδα»;
Πότε επιτέλους θα αφήσουμε πίσω μας τις παπαριές για «ισχυρές πατρίδες» που φτιάχνονται από Ραφάλ, φρεγάτες και «ιδιωτικές επενδύσεις δισεκατομμυρίων»; Να δούμε πίσω από την «εθνική συνείδηση» ορισμένων που δεν είναι τίποτα άλλο, παρά το παραπέτασμα της δολιότητάς τους.
Να βάλουμε καλά μέσα στο κεφάλι μας επιτέλους πως, εθνικό είναι -μόνο- το αληθές. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο. Χωρίς ετεροπροσδιορισμούς και κορώνες, χωρίς ουρλιαχτά & υστερίες αλλά και χωρίς διάθεση υποταγής. Σε εξωτερικούς ή και …εσωτερικούς δυνάστες.
Με το βλέμμα στο κοινό μας καλό, στη συλλογική μας προκοπή. Από την κυρά Ρηνιώ μέχρι τον κάθε Αθηναίο πολίτη κι από τον ιθαγενή των πολλών γενεών μέχρι τον Αχμέτ που ήρθε προχτές, να οικοδομηθεί επιτέλους μια χώρα που να αφουγκράζεται τα όνειρα και τις προσδοκίες των ανθρώπων που ζουν -και θέλουν να συνεχίσουν να ζουν- σε αυτόν τον ρημαγμένο τόπο κι όχι με τον πήχη τοποθετημένο στις προδιαγραφές που βάζουν προτάγματα από καιρό πεθαμένα.
Να μην πεινάμε, να μην πεθαίνουμε σε τρένα ή διαδρόμους νοσοκομείων, με φωτιές ή με λοιμούς. Να πάψουμε να υπάρχουμε σε αυτή την κωλοχώρα που «πριν λαλήσει πετεινός 13 φορές μας αρνιέται….. μα κι απάνω μας κρεμιέται». Κι αν δεν γίνει αυτό, να την κάψουμε τη ρημάδα, να μη μείνει σπιθαμή.
Χρόνια πολλά λοιπόν, σε όσους απαιτούν και διεκδικούν. Σε όσους προσφέρουν κοινωνικά και προσδοκούν στην κοινωνική ευημερία.
Χρόνια πολλά σε εμάς, που αναγκαζόμαστε να τρώμε στη μάπα τους κοτζαμπάσηδες, που 200 χρόνια τώρα ζουν και βασιλεύουν. Χρόνια πολλά όμως και στους κοτζαμπάσηδες. Μέχρι να βρούμε τρόπο να σας στείλουμε εκεί που σας πρέπει ρε λαμόγια, να ζήσετε. Να ζήσετε και να μας περιμένετε.
