Του Χρήστου Χαραλαμπόπουλου
Τόσο καιρό μετά τις εκλογές, στην Γερμανία δεν υπάρχει κυβέρνηση αλλά δεν τρέχει τίποτε. Τι χρειάζονται, λοιπόν, οι κυβερνήσεις όταν η δουλειά γίνεται από τους γραφειοκράτες-τεχνοκράτες – τραπεζίτες;
Και τι σημασία έχουν οι χώρες σε μία Ε.Ε. που με το πέρασμα των χρόνων έγινε μία ακόμη από τις μεγάλες πολυεθνικές;
Θυμάμαι -επειδή την έζησα- την επικοινωνιακή καταιγίδα που οργάνωσε η Ε.Ε -με την υποστήριξη όλων των πολιτικών και μηντιακών μηχανισμών των χωρών μελών-για την Λευκή βίβλο της Επιτροπής Ντελόρ, το μεγάλο στοίχημα της εποχής, με άξονα τα τρία Α.
Ανάπτυξη-Απασχόληση-Ανταγωνιστικότητα.
Σχεδόν 25 χρόνια μετά, στο κατώφλι της τραπεζικής ενοποίησης, τα τρία Α συνεχίζουν να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή.
Μόνο που κανείς από τους κυρίαρχους πολιτικούς και μηντιακούς μηχανισμούς δεν αναφέρει ότι εκείνα τα τρία Α με τις πολιτικές που έφεραν δημιούργησαν στρατιές από Ανέργους, Αστέγους και Αποκλεισμένους πολίτες της Ε.Ε.
Από το “ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη” του Μαρξ, στη “Ε.Ε που πλανιέται πάνω από τα φαντάσματα”, τρία Α δρόμος.
