ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΜΑΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ
Το 2011 δεν μας άφησε μόνο την εμβάθυνση της πολιτικής κρίσης σε όσες χώρες είχαν ήδη πληγεί το 2010 και τη βύθιση στη δίνη της κι άλλων οικονομιών. Μας άφησε και την μετάσταση της κρίσης στην πολιτική, στο ίδιο το πολιτικό σύστημα και όχι στο κυβερνών κόμμα.
Πρόκειται μάλιστα για φαινόμενο που ξεπερνάει κατά πολύ τα ελληνικά σύνορα, όσο κι αν ακόμη κι εδώ η Ελλάδα διεκδικεί τον τίτλο του πειραματόζωου.
Επιχειρώντας μια ακτινογραφία της δομικής κρίσης του πολιτικού συστήματος, παρατηρούμε ότι η κινούμενη άμμος της πολιτικής ζωής ξεκινάει από το ΠΑΣΟΚ και εστιάζεται στο πρόβλημα της διαδοχής, καθώς όλοι οι δελφίνοι (αθώοι φυσικά του αίματος που χύθηκε τα δύο τελευταία χρόνια) συνειδητοποιούν ότι η αλλαγή ηγεσίας αποτελεί όρο εκ των ων ουκ άνευ για να ανακοπεί η καθοδική πορεία του κόμματος που καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις, με κίνδυνο να φτάσει σε μονοψήφια ποσοστά. Η Νέα Δημοκρατία από την άλλη αυτο-ακρωτηριάστηκε πολιτικά, αποδεχόμενη να συγκυβερνήσει υπό τον Λουκά Παπαδήμο. Η συμμετοχή της στην κυβέρνηση ανέκοψε απότομα την ανοδική της δυναμική, με αποτέλεσμα παρότι διατηρεί ένα σαφές δημοσκοπικό προβάδισμα συγκεντρώνοντας τις προτιμήσεις του 1 στους 3 ψηφοφόρους να απέχει ακόμη από το ποσοστό που μπορεί να χαρίσει την αυτοδυναμία στις εκλογές. Το διαζύγιο που πήρε από την αντι-Μνημονιακή λαϊκή Δεξιά ήταν το κόστος που κατέβαλε για το χρίσμα των εκδοτών και των Βρυξελλών. Το ακροδεξιό ΛΑΟΣ πολύ γρήγορα θα πληρώσει την συνειδητή του πρωτοβουλία να βάλει πλάτη στο συνταγματικό πραξικόπημα που έφερε τον Λουκά Παπαδήμο στο Μέγαρο Μαξίμου. Η μαζική αποχώρηση στελεχών του αν όχι η σοβαρή διάσπαση, πέραν της ελεύθερης πτώσης της δημοτικότητας του αρχηγού του, θα είναι το τίμημα της επιτυχίας του να συμμετάσχει στην εξουσία καλούμενο να υλοποιήσει τα νεοφιλελεύθερα κι όχι μόνο ρατσιστικά μαργαριτάρια που υπήρχαν στο πρόγραμμά του. Παρά λοιπόν τις επευφημίες που συνόδευσαν την ανάληψη των καθηκόντων του, παρά την εντυπωσιακή κοινοβουλευτική πλειοψηφία που ενέκρινε την τοποθέτησή του, ο δοτός πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος σε λιγότερο από δύο μήνες έγινε βαρίδι που παρασέρνει την τριμερή συγκυβέρνηση στα Τάρταρα.
Δεν είναι δύσκολο να διακρίνουμε πίσω από την κρίση του πολιτικού μας συστήματος τις δυνάμεις που άμεσα την προκάλεσαν: Πρώτα και κύρια η ΕΕ και στη συνέχεια η ντόπια οικονομική ελίτ που μαζί με τον «ενοχλητικό κύκλο» της Μεταπολίτευσης βιάζεται να κλείσει και τον εξ’ ίσου ενοχλητικό κύκλο των εκλεγμένων πολιτικών ηγετών και κομμάτων, δίνοντας τη σκυτάλη της διακυβέρνησης σε ανεξέλεγκτους τεχνοκράτες και ασταθείς, βραχύβιες κυβερνήσεις που στερούνται νομιμοποίησης. Ως μέτρο του πισωγυρίσματος ας κρατήσουμε τα ποσοστά που θα λάβαιναν οι κάθε είδους Παπαδήμοι αν συμμετείχαν στις εκλογές ως επικεφαλείς δικών τους συνδυασμών και ψηφοδελτίων…
Τα γκρίζα κουστούμια είχαν την τιμητική τους και σε άλλες χώρες της ΕΕ, δίνοντας την πιο συντηρητική και απρόβλεπτη, ομολογουμένως, λύση στην κρίση νομιμοποίησης που αντιμετώπιζε ο πολιτικός κόσμος. Σχεδόν ταυτόχρονα με την Ελλάδα ανατράπηκε από το δίδυμο «Μερκοζύ» και ο ιταλός πρωθυπουργός Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Αιτία για το άδοξο τέλος του δεν αποτέλεσε η απροθυμία του να εφαρμόσει πολιτικές λιτότητας (ό,τι του ζήτησαν το εφάρμοσε με στρατιωτική πειθαρχεία, προκαλώντας την οργή των Ιταλών) ούτε ο κυνισμός του που έγραψε ιστορία, παρότι ακόμη κι αυτό το θέμα δεν αφορούσε σε κανέναν άλλον πέρα από τους ιταλούς ψηφοφόρους. Η θητεία του συντομεύτηκε μόνο και μόνο γιατί βρέθηκε ένας «καταλληλότερος» να εφαρμόσει αυτή την πολιτική, που είχε «χτίσει» εν καιρώ ειρήνης πολύ πιο μάχιμο βιογραφικό δουλεύοντας στην μεγάλη του …έξυπνου χρήματος σχολή: τη Goldman Sachs. Υπό μία έννοια πάλι καλά. Γιατί τουλάχιστον η Goldman Sachs δεν χρεοκόπησε παρασέρνοντας τις μεγαλύτερες οικονομίες στο χείλος της αβύσσου όπως η Lehman Brothers, από το στελεχικό δυναμικό της οποίας επέλεξε ο νέος πρωθυπουργός της Ισπανίας, ο Μαριάνο Ραχόι, τον υπουργό Οικονομικών της κυβέρνησής του! Προκαλεί γέλια: Ένας άνθρωπος που επωμίστηκε τεράστιες ευθύνες για μια από τις πιο σκανδαλώδεις χρεωκοπίες στην ιστορία του παγκόσμιου καπιταλισμού αντί να μείνει στο περιθώριο της ιστορίας δακτυλοδεικτούμενος έρχεται στο προσκήνιο αναλαμβάνοντας στο εσωτερικό της Ισπανίας να επιβάλει λιτότητα και στο εξωτερικό να βοηθήσει τη χώρα του να επανακτήσει την εμπιστοσύνη των …επενδυτών. Αυτό το επιχείρημα ακούστηκε από τον ίδιο τον ισπανό πρωθυπουργό κι είναι αρκετό για να φανεί ποιοί σχεδιάζουν και εκτελούν την σημερινή κοινωνικά καταστροφική πολιτική: Οι ίδιοι που προκάλεσαν την κρίση! «Με τα ρούχα κάποιων άλλων» τώρα, των πολιτικών, έρχονται και ζητούν από την κοινωνία να πληρώσει για τα δεινά που δημιούργησαν. Ουδέποτε όμως θα είχε κερδίσει με τέτοια άνεση το Λαϊκό Κόμμα στις εκλογές του Νοεμβρίου αν οι σοσιαλιστές του Θαπατέρο δεν εφάρμοζαν μια βαθιά αντιλαϊκή πολιτική που περιλάμβανε περικοπές στις συντάξεις και ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων.
Το 2011 εγκατέλειψαν τα πρωθυπουργικά αξιώματα πέρα από τον Παπανδρέου, τον Μπερλουσκόνι και τον Θαπατέρο, ο πορτογάλος Ζοζέ Σόκρατες και ο ιρλανδός Μπράιαν Κόουεν επίσης. Θύματα όλοι της πολιτικής λιτότητας που εφάρμοσαν. Ο πρωθυπουργός της Πορτογαλίας, ο Ζοζέ Σόκρατες, ανατράπηκε τον Ιούνιο όταν η Βουλή αρνήθηκε να ψηφίσει το τέταρτο πακέτο λιτότητας που επιχείρησε να περάσει μέσα σε ένα χρόνο. Ο Μπράιαν Κόουεν διέλυσε τη Βουλή και παραιτήθηκε αφού είδε τη δημοτικότητά του να φτάνει στο ναδίρ. Είχε προηγηθεί ένα από τα μεγαλύτερα οικονομικά εγκλήματα: η ανάληψη από το ιρλανδικό δημόσιο του χρέους των τραπεζών που οδήγησε το δημόσιο χρέος να αυξηθεί κατά 100 ποσοστιαίες μονάδες!
Κοινή επομένως αιτία της πολιτικής κρίσης που μαστίζει την Ευρώπη είναι η πολιτική της λιτότητας. Η ΕΕ στη συνέχεια έρχεται και ανατρέπει τους φθαρμένους πολιτικούς που ακολούθησαν κατά γράμμα τα δικά της «εγχειρίδια χρήσης» μόνο και μόνο για να θωρακίσει αυτή την πολιτική.
Επιστρέφοντας στα οικεία κακά, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ουδέποτε οι έλληνες βουλευτές θα επιδείκνυαν τέτοιο ζήλο να εφαρμόσουν τα ολέθρια μέτρα του Μνημονίου, αν και οι ίδιοι ως φυσικά πρόσωπα δεν ήταν κοινωνικά, ταξικά τοποθετημένοι από την μεριά όσων επωφελούνται της λιτότητας, των πιο παρασιτικών μάλιστα τμημάτων της οικονομικής ελίτ. Μάρτυρας τα πρόσφατα στοιχεία από το «πόθεν έσχες» των βουλευτών. Τι να καταλάβει από κρίση το «3 million dollars baby» με τους 18 τραπεζικούς λογαριασμούς (μετά της συζύγου του, θυγατέρας Μπακατσέλου, για να μην τον αδικούμε) ή ο έτερος αντιπρόεδρος με τα 51 ακίνητα; Και μόνο η αναδιανομή της δικής του περιουσίας θα έκλεινε ελαφρώς έστω την ψαλίδα των αντιθέσεων στην Ελλάδα. Μην πούμε δε για τους 11 βουλευτές που έβγαλαν τα λεφτά τους στην Ελβετία, χωρίς ποτέ να γίνουν γνωστά τα ονόματά τους…
Επομένως, η βαθύτερη αιτία για την κρίση που διέρχεται το πολιτικό σύστημα εντοπίζεται στο πέρασμα του πολιτικού κόσμου στην άλλη κοινωνική όχθη, σε σημείο ώστε όλο και λιγότερο να γίνεται πιστευτός ο ρόλος τους ως …γνήσιων εκφραστών της λαϊκής βούλησης. Πρόκειται για μια διαδικασία που είναι αποτέλεσμα δύο εξελίξεων: των μυθικών ποσών που απαιτούνται για την εκλογή ενός βουλευτή και φυσικά της …στρατολόγησης που ακολουθεί την εκλογή τους από οικονομικά κέντρα. Οι συζητήσεις που διεξάγονται για την αλλαγή του εκλογικού συστήματος έτσι ώστε να περιοριστεί η έκθεση των υποψήφιων βουλευτών στην λαϊκή διαμαρτυρία προς όφελος ενός ακόμη πιο πλειοψηφικού συστήματος θα επιχειρήσει να ξεπεράσει την σημερινή πολιτική κρίση και να διαχειριστεί τα αδιέξοδα προς όφελος της συνέχισης αυτής της κοινωνικά καταστρεπτικής πολιτικής.
Ακόμη όμως κι αν την ξεπεράσει θα πρόκειται για μια προσωρινή νίκη, όπως ακριβώς συνέβη και με τον διορισμό του Λ. Παπαδήμου στο Μέγαρο Μαξίμου, που το μόνο το οποίο κατάφερε ήταν να οδηγήσει σε εξάπλωση την κρίση του ΠΑΣΟΚ η οποία πλέον πλήττει όλο το πολιτικό σύστημα, κι όχι μόνο ένα κόμμα. Όπως συμβαίνει και στην Ευρώπη…
Πηγή : Unfollow #2, Ιανουάριος 2012
Του Λεωνίδα Βατικιώτη