Του Theodore Krachtis
Πατρίδα είναι τα τσιμέντα
που χτίσανε τ’ αυθαίρετά μας
…τα παγκάκια με τα χαρτόνια
που κάναμε σπίτια μας
…τα κρεβάτια στους διαδρόμους
των νοσοκομείων
…τα ΙΧ που περιφέρουν
τις ρουτίνες μας
…τα μεθυσμένα φοιτητικά μας
βράδια
…τα απογεύματα του δεύτερου
μεροκάματου
…τα ήσυχα νησιά με δίχως
γιατρούς και σχολεία
…τα άστεγα, βροχερά πρωινά
στον δρόμο
…τα γυμνά πόδια που μάτωσαν
απ’ τα δακρυγόνα
…οι αγκαλιές των φίλων που βρήκαν καταφύγιο
τα δάκρυά μας
…πατρίδα είναι κάθε φασίστας
κάθε πούστης
κάθε μπάτσος
που σφήνωσε μια σφαίρα
στα όνειρά μας…
27.02.13
