Του Απόστολου Αποστολόπουλου
Ο Δυτικός Κόσμος βαδίζει χωρίς να βλέπει που πηγαίνει, στα τυφλά. Δεν είναι τυχαίο ότι οι ΗΠΑ, υπό τον πρόεδρο Μπους, έμπαιναν με αλαζονική αυτοπεποίθηση στο Ιράκ και κρέμαγαν τον Σαντάμ με επιχείρημα ότι μάχονται υπέρ του «τρόπου ζωής» των ΗΠΑ, της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας της Δύσης και όλης της Ανθρωπότητας. Οι ΗΠΑ μπορούσαν, ακόμα, να επικαλεστούν υψηλές αξίες για να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους. Τους ήταν αδιάφορο πόσοι τις πίστευαν. Ήταν αρκετό ότι επέβαλλαν τη θέση τους. Από τότε κανείς στις ΗΠΑ δεν μιλάει, πλέον, για τον «τρόπο ζωής» τους. Προφανώς επειδή από τότε δεν υπάρχουν νίκες προς επίδειξη, στη βιτρίνα μόνο το Αφγανιστάν. Και τι να πει για τα καθημερινά όταν π.χ. το Ανώτατο Δικαστήριο απαγορεύοντας τις αμβλώσεις ξεσηκώνει τους Αμερικανούς και αγριεύει τους Ευρωπαίους για να υπερασπιστούν ακριβώς τον τρόπο ζωής τους και της ζωής μας; Οι κυρίαρχες ελίτ δείχνουν να τα έχουν χαμένα. Με επακόλουθο τη βαθιά διχόνοια. Όχι μόνο για τα πολιτικά αλλά πλέον και για τα κοινωνικά.
Στα θέματα άμεσης πολιτικής τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Όταν π.χ. ο τελευταίος αξιόλογος πολιτικός των ΗΠΑ, ο Κίσινγκερ, παρεμβαίνει εκφράζοντας, για πρώτη φορά ευθέως, την αντίθεσή του στην παράταση του πολέμου στην Ουκρανία. Ο Κίσινγκερ εκφράζει ισχυρό μέρος της πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου των ΗΠΑ. Ο Κίσινγκερ δεν είναι φίλος της Ρωσίας, είναι φίλος μόνο των ΗΠΑ, της πατρίδας του, και μας έχει σακατέψει στο Κυπριακό. Αλλά να λέμε τα σύκα-σύκα. Ο Κίσινγκερ δεν δίνει δεκάρα αν ένας παγκόσμιος πόλεμος, πυρηνικός ή συμβατικός, εξολοθρεύσει τη μισή ανθρωπότητα. Αρκεί νικητής να είναι οι ΗΠΑ. Φοβάται, όμως, ότι οι ΗΠΑ θα χάσουν πάλι και συνιστά τον έγκαιρο απεγκλωβισμό από την Ουκρανία, σε ένα-δυο μήνες, το πολύ. Αλλιώς δεν θα λιώσει η Ρωσία αλλά θα διαλυθεί ο δυτικός χώρος, σκέπτεται. Επειδή δεν χρειάζεται «να είναι Κίσινγκερ» για να καταλάβει κανείς ότι οι ΗΠΑ πάνε φυρί-φυρί να διαλύσουν τους Ευρωπαίους συμμάχους με το που θα μπει ο χειμώνας και θα ξεπαγιάζει ο κόσμος. Να τους διαλύσουν και όχι απλώς να τους ελέγξουν. Μερικοί στις ΗΠΑ βλέπουν ότι ίσως είναι αδύνατον και να κρατηθούν ενωμένοι και υπό τον έλεγχό τους οι σύμμαχοι. Το ποιος φταίει, οι Ρώσοι ή οι εξωγήινοι, θα χάσει τη σημασία του αν ο κοσμάκης ξεσηκωθεί και απαιτήσει από τους «ηγέτες» του στην Ε.Ε. να κάνουν αυτό για το οποίο έχουν εκλεγεί: Να λύσουν το πρόβλημα της ενέργειας και της ακρίβειας. Οι Ευρωπαίοι μπαίνουν στο δίλημμα ή να καθιερωθούν ως άβουλη επαρχία των ΗΠΑ ή να διαλυθεί η Ε.Ε., φτιαγμένη με τόσο κόπο.
Ο άρχων καπιταλισμός
Τώρα δεν υπάρχει άλλο σύστημα εν ζωή, μόνο ο καπιταλισμός. Ένα το Σύστημα αλλά πολλές οι μορφές του. Παράδειγμα: Κάποτε ένα, παγκοσμίως, ήταν το δουλοκτητικό σύστημα. Αλλά άλλο η Περσική Αυτοκρατορία, άλλο η Αίγυπτος των Φαραώ και άλλο η Αθηναϊκή Δημοκρατία, ξεχωριστή στην εποχή της.
Τώρα οι ΗΠΑ τρώγονται με τον Πούτιν και φοβούνται τον Κινέζο Σι. Τρεις διαφορετικές εκδοχές, άρα και διαφορετικά συμφέροντα, του ίδιου συστήματος. Τόσο ανόμοιες που πηγαίνουν σε εμπόλεμη σύγκρουση, ίσως πυρηνική, επιβεβαιώνοντας την παλιά άποψη των κομμουνιστών ότι τους πολέμους δεν τους προκαλούν οι πρόσκαιρες κυβερνήσεις αλλά βαθύτερες ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις.
Γιατί, λοιπόν, ο δυτικός καπιταλισμός οδεύει κάθε τόσο σε πόλεμο; Τώρα μπορώ μόνο να κάνω μια-δυο παρατηρήσεις, συνοπτικά: Ο δυτικός καπιταλισμός δεν έχει βρει τρόπο ειρηνικής ύπαρξης έτσι ώστε οι ελίτ να διατηρούν την εξουσία τους και οι λαοί να έχουν τα προς το ζην. Αντίθετα, ως τώρα, ούτε ο ρώσικος ούτε ο κινέζικος καπιταλισμός έχουν δείξει διάθεση βίαιης επέκτασης.
Οι Κινέζοι είναι η πρώτη φορά που βγαίνουν εκτός των συνόρων τους και το κάνουν με ήρεμο τρόπο, ως έμποροι. Τι θα κάνουν στο μέλλον δεν το ξέρει κανείς. Αν απειληθούν θα αντισταθούν. Οι Ρώσοι αυτοκράτορες έκαναν όπως και οι Δυτικοί. Και ο Στάλιν στη Γιάλτα μοιράστηκε με τους Συμμάχους την Ευρώπη. Πριν, ο Λένιν παραχωρούσε αυτονομία όπου έβρισκε και τώρα τον επικρίνουν για τις κομμουνιστικές του αντιλήψεις.
Αυτό που συμβαίνει μπρος στα μάτια μας είναι ότι ο πιο ισχυρός παίκτης της Δύσης, οι ΗΠΑ, για να σωθούν οι ίδιες, κανιβαλίζουν τους συμμάχους τους χάνοντας τις μάχες με τους αντίπαλους και μη μπορώντας να επιβληθούν, παρά πρόσκαιρα, στους φίλους. Καταλαβαίνει κανείς ότι μάλλον εδώ βρίσκεται η απάντηση σε όλα: Η απληστία και ο φόβος που προκαλεί η απληστία, φόβος απώλειας της Εξουσίας με όσα τη συνοδεύουν, χρήμα και επιβολή(ανεξέλεγκτη) στους πάντες, αυτά είναι το κίνητρο όσων μας συμβαίνουν.
Όσο για τη Δημοκρατία, αυτή δεν έχει μόνο την όψη των δικαιωμάτων στον κάθε πολίτη. Η φαυλότητα είναι άκρως επικίνδυνο μικρόβιο, όπως φάνηκε από τα εγκαίνιά της στην αρχαία Αθήνα. Η φαυλότητα (και ανικανότητα) της ηγεσίας με τη συνοδεία της ανοησίας, απερισκεψίας, τελικά της αμάθειας του πλήθους, συμπληρώνουν την εικόνα. Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή.
Πηγή; Εφ. «Δρόμος της Αριστεράς»
