ΜΕΘΕOΡΤΙΑ (ΣΗΜΕΡΑ ΧΩΡΙΣ ΡΙΜΑ)
Του Δημήτρη Πουλικάκου
Ώστε «μειοψηφίες» είναι πλέον ο λαός! Πολλές φορές απορώ με την κοντοφθαλμίαν των εκπροσώπων των εκάστοτε κυβερνήσεων των καταστροφέων, διαφθορέων, προδοτών και δοσιλόγων (μας έχουν κυβερ-
νήσει από το τέλος και του εμφυλίου -και δεν εξαιρώ καμιά τους), που έχουν εντέλει καταλήξει την Ελλάδα σε αυτήν την τραγική κατάσταση. Και δεν αντιλαμβάνονται (ούτε οι ίδιοι, ούτε τα φερέφωνα και τα παπαγαλάκια τους στα ΜΜΕ) τι συμβαίνει γύρω τους!.. Αυτές είν’ οι
επιπτώσεις από τη «ζωή στο μπουκάλι»…
Όταν βλέπεις λοιπόν κύριε ένα ποντίκι (διότι και ποντίκια μας έχετε καταντήσει), πα να πει πως υπάρχουνε γύρω τουλάχιστον άλλα δέκα που δεν τα βλέπεις (μεν, αλλά υπάρχουν). Όταν λοιπόν κατεβαίνει ένας άνθρωπος να διαδηλώσει και να φωνάξει ένα ηχηρό ΟΧΙ, πα να πει πως πίσω του, υπάρχουν τουλάχιστον κι άλλοι δέκα που (έστω και νοερώς) τον στηρίζουνε. Κι όταν σ’ όλη την επικράτεια από την επέτειο του ΟΧΙ μέχρι και στα γήπεδα (που τεχνηέντως προσπαθείτε- ανεπιτυχώς- να κρατάτε αποκομμένα από τις υπόλοιπες κοινωνικές διαδικασίες), στις πλατείες, στις γειτονιές, παντού, ο λαός εκδηλώνει παντοιοτρόπως (και με ιδιαίτερο χιούμορ θα έλεγα- τηρουμένων και των αναλογιών σε σχέση και με την κατάσταση που ζούμε) την αντίθεσή του σ’ αυτά που του επιβάλλονται (και θα προσέθετα εδώ και τους τρόπους με τους οποίους τους επιβάλλονται, συν δε, επιμετράται και το κοινωνικά άκρως άδικο των επιμερισμένων ευθυνών και όσον αφορά και στο τι καλείται συνήθως κανείς να πληρώσει και γιατί) και εκφράζεται μ’ ένα ηχηρότατο OΧΙ, τη συμβολική ίδια μέρα ακριβώς με το OΧΙ του Β’ ΠΠ. Κι αυτό το OΧΙ το εκφράζουν πολλά εκατομμύρια Έλληνες, Ευάγγελε, Γιωργάκη, «κυρία»
Αννούλα, «κυρ» Αντρέα και γενικά «κυρίες» και «κύριοι» του GAP και της κυρα-Γιώργαινας… Εσείς χρωστάτε και στο λαό (τον οποίο «υποτίθεται» υπηρετείτε) και της «Μιχαλούς» (την οποία εξηπηρετείτε). Έχετε αποτύχει σε όλα (και δυστυχώς μιλάω περί όλων των «επ-οί-
κων» αυτού του Κε(-οι-)νοβουλίου- μπουκάλι). Ακόμα και το αυτονόητο: ανάμεσα στα εκατομμύρια που εκδηλώνουν την αντίθεσή τους σε κάτι, οτιδήποτε, πάντα κάποιοι θα φωνάζουνε παραπάνω, κάποιοι θα χρησιμοποιήσουν πιο ακραίους τρόπους. Μπορεί να μην συμ-
φωνείς, αλλά δεν μπορείς να λες πως δεν είναι φυσικό να υπάρχουνε και τέτοιου είδους, ενίοτε, εκδηλώσεις.
Δεν μπορεί όλοι να είναι «νηφάλιοι» μπροστά σε μια καταστροφή, ή και μπροστά στην καταστροφή της ζωής τους!.. Κι όμως κι αυτό, από τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς, αμέσως, όλο το στρεβλωτικό βάρος της
επικοινωνιακής μηχανής, στοχεύει μόνο εκεί, προσπαθώντας να μετατοπίσει το κέντρο βάρους και της ουσίας της εκάστοτε εκδήλωσης διαμαρτυρίας. Το «unspeak»* βασιλεύει! Αυτό το «διαίρει και βασίλευε», ευτυχώς, (απ’ όσο μπορώ να κρίνω τουλάχιστον) δεν
φαίνεται να λειτουργεί όπως θα θέλατε. Λίγοι είναι πλέον αυτοί που «μασάνε»… Η οργή και η αγανάκτηση, αλλά -δυστυχώς- και η απελπισία είναι διάχυτες σε πλάτος και εις βάθος στην ελληνική κοινωνία και ιδιαίτερα στις μεγάλες πόλεις και στα «γκέτο» τους. Και δυστυχώς, σίγουρα οι πολιτισμικές επιπτώσεις θα είναι πολύ μεγαλύτερες και σοβαρές από τις οικονομίστικες, διότι το βάρος αυτής της ιδιότυπης παρακμής πέφτει, κυρίως, πάνω στην ψυχή…
Όσον αφορά δε το θεσμικό ρόλο του άρχοντα του τελετουργικού, σίγουρα επιλέγεται και ως «ψυχή» του ελληνικού λαού και της «Ελλάδας»… Άρα πρέπει (ιδεωδώς βέβαια) κι αυτός ως «πρόσωπο» πλέον, να ψυχανεμίζεται του τι συμβαίνει γύρω του (και το θεωρώ αυτονόητο, όταν εκατομμύρια Έλληνες, όχι μόνο σκέφτονται αλλά και το φωνάζουνε: «OΧΙ», ο πρόεδρός τους η «ψυχή» τους δηλαδή να το αντιλαμβάνεται και να πράττει αναλόγως) και να «προλαμβάνει» τα πράγματα από το να φτάνουνε στα άκρα. Καπνός χωρίς φωτιά δεν υπάρχει. Και τελευταία βλέπουμε πολλούς καπνούς γύρω
μας!.. Αυτός δεν τις βλέπει; Έχουν ή μήπως δεν έχουν γνώσιν οι φύλακες;
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία,…..
Μήτs.o.s.
Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε