Η ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΤΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ
Μέρκελ, Ολάντ, Τζεντιλόνι και Ραχόϊ αποφάσισαν ότι καταργείται η Ε.Ε. των ισότιμων εταίρων και τη θέση της παίρνει η Ευρώπη των ανισοτήτων και επισήμως
Του Απ. Αποστολόπουλου
Όταν τα πράγματα ζορίσουν τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, η δημοκρατία επιβλαβής πολυτέλεια. Στο παλάτι σύμβολο της δεσποτικής Βασιλείας των Λουδοβίκων, στις Βερσαλλίες, η συμμορία των τεσσάρων που θεωρούν φέουδό τους την Ευρώπη, Μέρκελ, Ραχόϊ, Τζεντιλόνι και ο οικοδεσπότης Ολάντ,
αποφάσισαν (αρχές της βδομάδας) ότι η Ε.Ε. που ξέραμε είναι νεκρή. Χωρίς να ρωτήσουν κανένα, έτσι γουστάρω έτσι θα γίνει, είπαν. Η Ε.Ε. των ισότιμων εταίρων καταργήθηκε για να δώσει τη θέση της στην Ευρώπη των ανισοτήτων και επισήμως. Πρώτη και όχι ασήμαντη παρατήρηση: η Ιταλία έχει χρέος που μπροστά του το ελληνικό είναι παιχνιδάκι. Και όμως η Ιταλία ήταν παρούσα στη λήψη της απόφασης. Αποδεικνύοντας ότι όλα αυτά τα περί χρεών, υποχρεώσεων, τήρησης των κανόνων και λοιπά ηχηρά, είναι για τους παρείσακτους, τους δούλους. Οι κυρίαρχοι δεν έχουν χρέη, τα ξεπληρώνουν για λογαριασμό τους οι υπάλληλοί (τους), κάτι παρακατιανοί, όπως οι Έλληνες, που πιστεύουν κιόλας ότι αυτοί φταίνε για όσα τραβάνε, πρώτο και ασφαλές δείγμα δουλείας και εθελοδουλίας. Οι καταχρεωμένοι Ιταλοί, Γάλλοι και Ισπανοί γιατί δεν τύπτονται, δεν ολοφύρονται για τα λάθη τους;
Κατά τα άλλα στη Γαλλία όλοι έχουν πέσει με τα μούτρα να σώσουν τη Ρεπουμπλίκ από τη Λεπέν επειδή, λένε, κινδυνεύει η Δημοκρατία. Από ποιον; Τώρα τι να προτιμήσουμε; Τον λαό που επέλεξε τον Τραμπ, αγροίκο, σεξιστή, και χίλια δυο άλλα που του καταλογίζουν, αλλά εναντίον, από όσο λέει, της κατεστημένης ελίτ ή το εκλογικό Σώμα στη Γαλλία που ετοιμάζεται να ψηφίσει, κατά τις δημοσκοπήσεις, τον χαριτωμένο Μακρόν εκλεκτό των Τραπεζών, μην τύχη και βγει η Λεπέν; Από ποιον και από τι κινδυνεύουμε;
Κατά πως λέει ο Θουκυδίδης «οι αδύναμοι υποχωρούν τόσο όσο ορίζει η αδυναμία τους». Έτσι η Μέρκελ, με την προτεσταντική της υποκρισία, λέει στον Τσίπρα ότι αυτή είναι ανεύθυνη, οι Θεσμοί αποφασίζουν, και ο Τσίπρας, δήθεν, δεν το κατάλαβε με την πρώτη, αυτή ήταν η τρίτη και φαρμακερή που έτρεξε στο Βερολίνο. Από την αρχή οι Δανειστές χάραξαν γραμμή (να μας λιώσουν) και δεν έκαναν ρούπι πίσω. Η συμμορία των τεσσάρων αισθάνεται απολύτως άνετη και σ’ όποιον αρέσει. Τέλος.
Η δεύτερη παρατήρηση είναι ότι δεν παίρνουμε χαμπάρι για όσα σχεδιάζουν οι ελίτ στα γραφεία τους, τα μαθαίνουμε τελευταίοι σαν τους απατημένους συζύγους. Γι’ αυτό άλλωστε οι ηγεσίες μπορούν και κουμαντάρουν τον κόσμο, αποφασίζουν και έχουν βρει όλα τα επιχειρήματα, το περιτύλιγμα, ώστε να παρασύρουν τους αδαείς. Άλλους τους πληρώνουν, κάποιους τους εκβιάζουν και πάει λέγοντας. Όλα έχουν γίνει πιο απλά και εύκολα επειδή δεν υπάρχει αντίπαλος που να σκέφτεται διαφορετικά άρα και να προτείνει κάτι διαφορετικό. Ο κόσμος πορεύεται μόνος, από ανάγκη και ένστικτο, χωρίς ηγεσία, με μια Αριστερά νεκρή, έχοντας εγκαταλείψει τις αρχές της και την παραδοσιακή Δεξιά εξίσου ψόφια, σπαρασσόμενη, χωρίς τις δικές της, αστικές, αξίες.
Στην Αττάλεια συναντήθηκαν οι αρχηγοί των Ενόπλων Δυνάμεων (ΓΕΕΘΑ) ΗΠΑ, Ρωσίας και Τουρκίας για να ρυθμίσουν τα της Μ. Ανατολής, είπαν. Αυτοί έκαναν τον πόλεμο αυτοί θα κάνουν και την ειρήνη, σιγά που θα καλούσαν τους υποτακτικούς, Άσαντ, Σίσι και λοιπούς, όσους δεν πρόλαβαν να βομβαρδίσουν ή να δολοφονήσουν, αλα Καντάφι και Σαντάμ. Έτσι χάλια όπως είμαστε, να λέμε πάλι καλά και μακάρι η ειρήνη τους να κρατήσει τα επόμενα εκατό χρόνια όσο η συμφωνία Σάϊκς-Πικό το 1916 για τη Μ. Ανατολή (δεν είχαν την απόλυτη ειρήνη αλλά είδαμε τα χειρότερα τώρα που αναδιατάσσονται). Στη Μ. Ανατολή ίσως τα βρουν, αλλά ανάβουν φωτιές πάλι στα Βαλκάνια. Αμερικανοί και Γερμανοί λένε ότι το όνομα των Σκοπίων είναι όνειδος και κάτι πρέπει να γίνει. Τόσα χρόνια δεν τους ενοχλούσε το όνομα, θα τρέξει αίμα για να βρουν Δικαιοσύνη οι γνήσιοι(!) σλαβόφωνοι απόγονοι του Μεγαλέξανδρου, προικισμένοι με λίγο μυαλό κι αυτοί, όχι ότι το δικό μας περίσσεψε.
Ο Τραμπ θα ρίξει 54 δισ. δολάρια στην άμυνα. Η Γερμανία είναι έτοιμη να βοηθήσει τις Βαλτικές χώρες κατά του «ρωσικού επεκτατισμού». Μια φωτιά εδώ μια άλλη πιο πέρα, πόσες φορές τα Βαλκάνια έβαλαν φωτιά στην Ευρώπη; Μικροί πόλεμοι, χωρίς πυρηνικά, είναι η καλή εκδοχή, να καούμε χωρίς να καταστραφούμε, να είμαστε και ευχαριστημένοι που οι αρχηγοί μας έχουν τόσο μυαλό, να τους πούμε κι ευχαριστώ! Τι γυρεύει, όμως, το ξανθό γένος στην Αττάλεια με τους Τούρκους και τους Αμερικανούς, ωσάν να είναι εκ των ων ουκ άνευ η συμμαχία με το διάβολο για να σωθεί η Ειρήνη. Ποιος είναι ο διάβολος και ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο;
Για να προσαρμοστούμε, στο τέλος, στο πολιτικά ορθόν τουλάχιστον στην ορολογία, στο ερώτημα αν τελικά η Τουρκία γλιτώσει τον διαμελισμό, η απάντηση είναι «ναι- όχι- ίσως», κανείς, απληροφόρητος, δεν μπορεί να ξέρει, αλλά αυτό διόλου δεν σημαίνει ότι θα τη βγάλει καθαρή και ο Ερντογάν, ακόμα και αν έχει μεσολαβήσει για την τριμερή. Άλλο η χώρα, με ηγεσία που θα κρατάει χαμηλό, σεμνό προφίλ και άλλο ένας τύπος που τρέχει από τον ένα στον άλλον, πουλάει μούρη και βαρύ ύφος Σουλτάνου. Μονότονα επαναλαμβάνω ότι στις δυο αυτοκρατορίες, ΗΠΑ και Ρωσία, τρίτη, Οθωμανική, δεν χωράει. Οι Κούρδοι μάλλον θα κλαίνε, ακόμα μια φορά στους χαμένους και χαροκαμένους.
Δημοσιεύθηκε στην εφ. «Δρόμος της Αριστεράς»