Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ, Η ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ

ΑΠΟ ORMITHIELLA

Σήμερα η χώρα έζησε καταστάσεις εξέγερσης σε πολλά σημεία της, όπου οι εκπρόσωποι του καθεστώτος εμφανίσθηκαν για να διαστρεβλώσουν με τη παρουσία τους το ΟΧΙ του 1940. Οι πολίτες κατεδίωξαν τους εκπροσώπους του καθεστώτος και αποκατέστησαν τη σημασία του ιστορικού ΟΧΙ. Επαναλαμβάνουμε ότι πρόκειται για εξέγερση. Θα τη χαρακτηρίζαμε ήπια εξέγερση ή εξέγερση “χαμηλής έντασης”.

Οι εκπρόσωποι του καθεστώτος, ιδίως οι περισσότερο άφρονες από αυτούς, τις επόμενες ώρες και μέρες θα θέσουν θέμα νομιμότητας των εξεγερτικών πράξεων και διαδικασιών. Πράγματι, οι εξεγέρσεις αυτές είναι παράνομες σύμφωνα με την αντίληψη περί νομιμότητας του καθεστώτος. Επειδή όμως το ίδιο το καθεστώς είναι παράνομο, σύμφωνα μάλιστα με τους όρους της αστικής συνταγματικής τάξης και νομιμότητας, γίνεται σαφές ότι οι εξεγέρσεις ζητούν καταρχήν να αποκαταστήσουν τη κουρελιασμένη νομιμότητα. Αν συνεχίσουμε να κινούμαστε μέσα στη λογική του συντάγματος, πρόκειται απλώς για την ενεργοποίηση του τελευταίου άρθρου του συντάγματος που καλεί καθαρά σε εξέγερση, όταν η θεμελιώδης νομιμότητα παραβιάζεται.

Γίνεται σαφές ακόμη ότι τις επόμενες ώρες και μέρες όλοι πρέπει να πάρουν καθαρή θέση: Ή οι εξεγερμένοι είναι παράνομοι ή η κυβέρνηση είναι παράνομη. Ή οι εξεγερμένοι έχουν με το μέρος τους τη νομιμότητα ή η κυβέρνηση έχει με το μέρος της τη νομιμότητα. Και οι δύο αποκλείεται.

Θέση πρέπει να πάρει επιτέλους και η Αριστερά. Ή θα ταχθεί με το μέρος της νομιμότητας των εξεγερμένων ανακηρύσσοντας παράνομη τη κυβέρνηση ή τα μισόλογα της και η αποφυγή του να θέσει ευθέως θέμα νομιμότητας της κυβέρνησης θα μπορούσε να στρώσει το χαλί σε απόπειρα του καθεστώτος να αντεπιτεθεί με αυταρχικές και εξ ορισμού παράνομες μεθοδεύσεις.

Εάν η Αριστερά παρουσιασθεί βοηθός του καθεστώτος, με την μη καθαρή καταδίκη του (και σαν τέτοια νοείται η συνέχιση της στρατηγικής παραδοχής της κυβέρνησης σαν νόμιμης), θα πρέπει στη συνέχεια να είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει και τις συνέπειες: Σε περίπτωση κατάλυσης του καθεστώτος από τους εξεγερμένους, οι πολιτικοί βαστάζοι του καθεστώτος πρέπει να υποστούν τις συνέπειες. Δεν θα πρόκειται βέβαια για ξύλο και λυντσάρισμα από το black block. Πιθανά όμως θα πρέπει με συνταγματική πράξη, ενός νέου πραγματικά δημοκρατικού συντάγματος, να διαλυθούν τα κόμματα της Αριστεράς. Χωρίς βέβαια αυτό το τελευταίο, σε καμιά περίπτωση, να οδηγεί και σε δίωξη ιδεών. Ας φτιάξει η Αριστερά, σ΄αυτή τη περίπτωση, νέα κόμματα, χωρίς τη ρετσινιά του συνεργάτη ενος επαίσχυντου καθεστώτος.

Επαναλαμβάνουμε λοιπόν το θεμελιώδες ερώτημα που πρέπει όλοι να απαντήσουν:

Είναι οι εξεγερμένοι παράνομοι ή η κυβέρνηση;