Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ
Του ΚΙΜΠΙ
Συνηθιζόταν τα παλιά χρόνια να ψηφίζουν κι οι πεθαμένοι, όπως και τα δέντρα εξάλλου, για να εξασφαλίζεται η κυβερνησιμότητα της χώρας, για την οποία άλλωστε σε καταστάσεις έσχατης ανάγκης επιστρατευόταν και ο στρατός, που φρόντιζε να σπέρνει θάνατο και να αναστέλλει επ’ αόριστον τις εκλογές.
Αργότερα, πάντως, για να αποφεύγονται μακάβριες καταστάσεις, προτιμήθηκε η λύση της μετατροπής όσο το δυνατόν περισσότερων ζωντανών σε πολιτικά νεκρούς ή η γενετική διασταύρωσή τους με ποικιλίες ακίνδυνων φυτών που απέκλειαν το ενδεχόμενο να παίρνουν τολμηρές πρωτοβουλίες ενώπιον της κάλπης και, εν τέλει, παρήγαν ένα ασφαλές εκλογικό αποτέλεσμα.
Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, πάντως, το μακροχρόνιο αποτέλεσμα ήταν πως οι νεκροί, έστω και στην εκδοχή των νεκροζώντανων, ήταν πάντα η κρίσιμη μάζα που καθόριζε το εκλογικό αποτέλεσμα, κάτι σαν τον περιούσιο λαό του μεσαίου χώρου του οποίου τα πολιτικά ανακλαστικά απονέκρωναν μικρές, πλην σταθερές δόσεις ευδαιμονίας, κατά κανόνα δανεικής και επίπλαστης. Αυτός ο παράδοξος συνδυασμός νεκροποίησης και φυτοποίησης των ζωντανών πολιτών είχε ως αποτέλεσμα να μετατραπεί η επίγεια αστική κόλαση των τελευταίων δεκαετιών σε ένα εικονικό παράδεισο, στον οποίο ίπταντο παραδείσια πτηνά, βρυχόντουσαν πεινασμένα σαρκοφάγα ζώα, πλήθος εξωτικών φυτών της τροπικής ζώνης πάσχιζαν απεγνωσμένα να επιζήσουν δίπλα σε πισίνες και σε ποτιζόμενους κήπους των επαύλεων αμέριμνων νεόπλουτων, ενώ ομάδες ανθρώπων κυκλοφορούσαν στους δρόμους των πόλεων γυμνοί ή ημίγυμνοι σαν τους πρωτόπλαστους, όχι από έλλειψη αιδούς, αλλά σαν ανυποψίαστοι ανέστιοι, άστεγοι και πένητες της κόλασης που υποδυόταν τον παράδεισο.
Αυτά τα αντιφατικά δεδομένα προκάλεσαν μεγάλη σύγχυση στον Ιησού, σε μια από τις καθιερωμένες εμφανίσεις του στη Γη και σύντομες καθόδους του στον Άδη ως σωτήρα του περιούσιου λαού. Κατ’ αρχάς, ο Ναζωραίος διαπίστωσε ότι και μόνον η επίκληση της ιδιότητας του σωτήρα προκαλούσε το ιερό μένος του πλήθους των νεκροζώντανων του κολασμένου παραδείσου ή, άλλως, της παραδείσιας κόλασης. Οι νεκροζώντανοι, προφανώς μπουχτισμένοι από τις σωτηρίες και οργισμένοι από σωτήρες που είχαν προηγηθεί, εμφανίζονταν πρόθυμοι να λιθοβολήσουν τον Ναζωραίο σε κάθε εμφάνισή του, χωρίς καν να τον σταυρώσουν όπως όριζε η γραφή.
Ως εκ τούτου ο Ιησούς δεν πρόκαμε ούτε επί όρους ομιλία να κάνει, ούτε νέο μνημόνιο, το επονομαζόμενο και Καινή Διαθήκη, να συνομολογήσει με τους νεκροζώντανους πολίτες. Γι’ αυτό και επέσπευσε την κάθοδό του στον Άδη, για να διαπιστώσει αν έχει επέλθει και εκεί η διατάραξη των ισορροπιών που διαπίστωνε στον πάνω κόσμο. Κι ενώ ετοιμαζόταν να μιλήσει με αυστηρότητα σε όσους δεν είχαν προλάβει να πάρουν το μήνυμα του Καινού Μνημονίου, βρέθηκε αντιμέτωπος με την εξέγερση των αυτοχείρων του Άδη που, αν και εξ ορισμού προορισμένοι για την Κόλαση, είχαν ήδη εγκαθιδρύσει εκεί τη Δημοκρατία των Νεκρών, έχοντας ανατρέψει κάποια κυβέρνηση Τσολάκογλου και, πλαισιωμένοι από παλιούς γνώριμους του Ιησού -τους δυο ληστές που του έκαναν παρέα στον Γολγοθά, τον Βαραβά με τον οποίο έκανε την τράμπα στην εκτέλεση του Πάσχα και άλλους- έκαιγαν στο πυρ το εξώτερον ό,τι και όποιον ευθυνόταν για τη δυστυχία ζώντων και τεθνεότων: το δημόσιο χρέος, τους τόκους και τα χρέη στις τράπεζες, τα χαράτσια της εφορίας, τους εφαρμοστικούς νόμους, τα Παλαιά και Καινά Μνημόνια, την τρόικα, τους πρόθυμους πολιτευτές, τους μικρούς και μεγάλους άρπαγες του κοινωνικού πλούτου, τους ληστές των ονείρων, τους απατηλούς γητευτές των ανθρώπων. Κι ο καπνός από το καθαρτήριο πυρ ανέβαινε ψηλά, ξέφευγε στον πάνω κόσμο και εύφραινε τις ψυχές των νεκροζώντανων κατοίκων του περισσότερο κι απ’ τα αρώματα του στροβιλοζόμενου πάνω από τη θράκα πασχαλινού αμνού.
Τούτων δοθέντων, ο Ιησούς έκρινε ότι η εις Άδου Κάθοδος δεν είχε νόημα πια και επέσπευσε το πρόγραμμα. Ανελήφθη με συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς καν να σταυρωθεί, για να μεταφέρει τα καθέκαστα στον Πατέρα του. Προφανώς έπρεπε να συζητήσουν ένα άλλο σχέδιο σωτηρίας του κόσμου.