1. Δεν επιτρέπεται να έχει κανείς την αυταπάτη ότι οι δημοκρατικοί θεσμοί στην Ελλάδα του Μητσοτάκη μπορεί μεν να έχουν κάποια “προβλήματα”, αλλά σε γενικές γραμμές λειτουργούν. Η αλήθεια είναι ότι πάσχουν βαρύτατα, σε βαθμό ακύρωσης. Οι κοινοβουλευτικές διαδικασίες έχουν πάρει καθαρά διεκπεραιωτικό χαρακτήρα, όταν δεν υπονομεύονται εξόφθαλμα από την ίδια την πλειοψηφία. Ο εκτελεστικός βραχίονας δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν, ενώ κρυφακούει τους πάντες. Για να ελεγχθούν τα πεπραγμένα της πρέπει να γίνει μια παράκαμψη μέσω Βρυξελλών και επιτροπών PEGA και LIBE της Ευρωβουλής. Η Ελευθερία του Τύπου είναι μια καρικατούρα, καθώς το σύνολο σχεδόν των λεγόμενων συστημικών ΜΜΕ βρίσκεται σε μια συμβιωτική/παρασιτική σχέση με την πολιτική εξουσία και την οικονομική ολιγαρχία. Αυτό είναι το λεγόμενο τρίγωνο της διαπλοκής.
2. Η Δικαιοσύνη στην Ελλάδα (με εξαιρέσεις, προφανώς) επίσης πάσχει βαρύτατα, καθώς, βρίσκεται, ομοίως, σε συμβιωτική σχέση με την πολιτική εξουσία, ή μάλλον με μια ορισμένη ιδεολογικά και κομματικά πολιτική εξουσία, η οποία και την χειραγωγεί. Κάτι που ακυρώνει την ανεξαρτησία της και, συνεπώς, τον θεσμικό της λόγο ύπαρξης που είναι ο έλεγχος και η τιθάσευση της πολιτικής εξουσίας. Ούτε αυτό επιτρέπεται να το αποφεύγουμε σαν να μην υπάρχει, στο όνομα ενός δήθεν πολιτικού καθωσπρεπισμού. Ιδίως όσοι έχουμε ταχθεί να ασχολούμαστε με τα νομικά, έχουμε χρέος να το επισημαίνουμε. Και δεν έχουν τα ανώτατα ελληνικά δικαστήρια -μόνο αυτά σε όλη την Ευρώπη- το αλάθητο, όπως θα σας πείσει μια γρήγορη έρευνα στη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
3. Η συγκεκριμένη πολιτική εξουσία, βαθιά βυθισμένη στη διαφθορά και τον αυταρχισμό, εργαλειοποιεί τους θεσμούς, τους οποίους ή ίδια έχει υπονομεύσει, για να κατηγορεί τον πολιτικό της αντίπαλο -την Αριστερά- ότι δήθεν θέλει να τους υφαρπάξει ή ακόμα και να τους καταλύσει. Στην ψυχολογία -νομίζω, χωρίς να είμαι ειδικός- αυτό λέγεται προβολή. Στην πολιτική λέγεται κάπως αλλιώς. Μην τα βάζετε με τους θεσμούς, κραυγάζουν, ενώ αυτό που εννοούν είναι μη μας ενοχλείτε όσο λεηλατούμε τον δημόσιο πλούτο και ξαναστήνουμε το παλιό, καλό παρακράτος της Δεξιάς Εθνικοφροσύνης με ψηφιακά, εκσυγχρονιστικά φτιασίδια.
4. Έχοντας συμφωνήσει σε αυτά και με την παραδοχή ότι θέλουμε ως έθνος και κοινωνία να γίνει κάτι για να αλλάξει η κατάσταση (εκτός κι αν δεν θέλουμε, οπότε πάσο), το ερώτημα είναι πώς. Μεγάλο κεφάλαιο που υπερβαίνει κατά πολύ μια ανάρτηση στο FB. Πάντως, δεν γίνεται ούτε με προσωπικές, μοναχικές σταυροφορίες ή κραυγές για γδικιωμό και πίσω και σας φάγαμε, ούτε με κατευνασμό του Κτήνους που θέλεις να πολεμήσεις. Γίνεται δίνοντας στους θεσμούς το χαμένο τους νόημα και στήνοντας το πολιτειακό οικοδόμημα της Ελληνικής Δημοκρατίας στα πόδια του. Με το να είσαι η κάθε λέξη του Συντάγματος που η παλινορθωμένη (με την ψήφο του λαού, κι αυτό έχει τη σημασία του) Φαυλοκρατία έχει ευτελίσει τα τελευταία τέσσερα χρόνια.
Κάτι που θα είναι εξαιρετικά δύσκολο, επίπονο και επώδυνο και δεν θα γίνει χωρίς σύγκρουση.
Γιάννης Γούναρης
