ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟ ΝΤΑΧΑΟΥ Η ΕΕ!

Σε μια δίνη αλλεπάλληλων πραξικοπημάτων βυθίζει την Ευρωπαϊκή Ένωση η Γερμανία μετατρέποντας σε κουρελόχαρτα όλες τις συνταγματικές συνθήκες.

Η αρχή έγινε με την συνέντευξη Τύπου των «Μερκοζί» από το Παρίσι η οποία προηγήθηκε της (ιστορικής όπως αποδεικνύεται) συνόδου κορυφής της 9ηςΔεκεμβρίου. Με εκείνη τη συνέντευξη η γερμανίδα καγκελάριος έκανε σε όλους σαφές ότι το Βερολίνο, προκειμένου να επιβάλει την πολιτική του, στο εξής δεν λογαριάζει καμία γραπτή συμφωνία που ρυθμίζει τις σχέσεις στο εσωτερικό της ΕΕ και επίσης κανένα άλλο κράτος – μέλος.
Κι αυτό φυσικά ισχύει και για το Παρίσι το οποίο σέρνεται άβουλα πίσω από το Βερολίνο με μοναδικό γνώμονα των αποφάσεών του να μη χάσει την εύνοια που μέχρι σήμερα απολαμβάνει. Η δε Γερμανία χρησιμοποιεί την Γαλλία μόνο και μόνο για να κρύψει πίσω από την υποτιθέμενη συνεργασία των δύο χωρών την επιχείρηση ολοκληρωτικής επιβολής της σε όλη την Ευρώπη, για τρίτη φορά σε λιγότερο από έναν αιώνα. Την αξία χρήσης της Γαλλίας σε αυτό το σχέδιο οικονομικής αποικιοποίησης και πολιτικής ποδηγέτησης της Ευρώπης από την Γερμανία την αποκάλυψε πρόσφατα το γερμανικό Σπίγκελ σε ένα βαρυσήμαντο άρθρο του, με ημερομηνία δημοσίευσης στην αγγλόφωνη ηλεκτρονική σελίδα του 6 Δεκεμβρίου 2011, σχετικά με τον ανερχόμενο αντι-γερμανισμό στην Ευρώπη. Δύο, ανέφερε, είναι τα μέσα που χρησιμοποιεί το Βερολίνο. «Οι Γερμανοί πρεσβευτές στην ΕΕ έχουν οδηγίες να διατυπώνουν τις γερμανικές θέσεις πιο καθαρά και να καλλιεργούν σχέσεις με τα ξένα μέσα ενημέρωσης». Αυτή είναι η πρώτη γραμμή άμυνας που ας ελπίσουμε να μην καταλήξει σε προσπάθειες δωροδοκίας (που τόσο καλά ξέρει να χρησιμοποιεί η Γερμανία όπως δείχνει το παράδειγμα της Ζίμενς) ώστε να εξαγορασθεί η συναίνεση ή η ανοχή των μέσων ενημέρωσης απέναντι στις εγκληματικές πολιτικές λιτότητας.
Η συνέχεια όμως του σχεδίου που αποκαλύπτει το Σπίγκελ είναι εξ ίσου σημαντική σε ό,τι αφορά τα κίνητρα της γερμανικής διπλωματίας: «Η γερμανική κυβέρνηση ξέρει ότι οι δημόσιες σχέσεις έχουν περιορισμένο αποτέλεσμα. Αξιωματούχοι στην καγκελαρία, στο γραφείο της Μέρκελ, λένε πως το πιο σημαντικό πράγμα αυτή τη στιγμή είναι να βρίσκονται δίπλα – δίπλα με τη Γαλλία για να μην δημιουργηθεί η εντύπωση πως η Γερμανία κυριεύει την Ευρώπη». Πέπλο συγκάλυψης των αυτοκρατορικών επιδιώξεων της Γερμανίας είναι επομένως η γαλλική διπλωματία κι όσο για τον περίφημο γαλλο-γερμανικό άξονα, απλώς …στάχτη στα μάτια των λαών. Η Μέρκελ αποφασίζει και από κοινού ανακοινώνουν με τον Σαρκοζύ έτσι ώστε η θέα της καγκελαρίου να μη παραπέμπει στον Χίτλερ ή τον Κάιζερ…
Η συνέχεια της 9ης Δεκεμβρίου αποδεικνύεται ακόμη πιο απρόβλεπτη και δραματική καθώς η υλοποίηση και η επικύρωση όσων συμφωνήθηκαν στην σύνοδο κορυφής μετατρέπει την ΕΕ όχι μόνο σε δημοσιονομικό αλλά και συνταγματικό Νταχάου! Να θυμίσουμε ότι οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής προβλέπουν την επαναφορά ενός «χρυσού κανόνα» βάσει του οποίου απαγορεύονται οι ελλειμματικοί προϋπολογισμοί, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο αποκτούν το δικαίωμα ελέγχου και παρεμβάσεων στους κρατικούς προϋπολογισμούς κ.α. Κι όλα αυτά χωρίς να προηγηθεί συνταγματική μεταρρύθμιση γιατί τότε θα άνοιγε ο ασκός του Αιόλου. Θα δινόταν δηλαδή στους ευρωπαϊκούς λαούς η δυνατότητα να πουν τη γνώμη τους με αποτέλεσμα στις περισσότερες χώρες αν όχι σε όλες τα σχέδια της Γερμανίας και τραπεζιτών να καταψηφίζονταν.
Πλευρές της νέας Συνθήκης είδαν το φως της δημοσιότητας την Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου στη σελίδα του EU Observer. Η νέα Συνθήκη, με βάση το δημοσίευμα, για να τεθεί σε λειτουργία θα χρειαστεί την θετική ψήφο 9 μόνο κρατών, της πλειοψηφίας δηλαδή των κρατών μελών της ευρωζώνης. Έτσι εισάγεται η αρχή της πλειοψηφίας και η αρχή της ομοφωνίας πετάγεται στο καλάθι των αχρήστων. Η νέα Συνθήκη που θα οριστικοποιηθεί εντός του Ιανουαρίου για να εγκριθεί μέχρι τέλος Μαρτίου θα αποτελείται από 14 άρθρα τα οποία μεταξύ άλλων θα προβλέπουν την ενσωμάτωση στο εθνικό σύνταγμα «φρένου χρέους», τη συνταγματική απαγόρευση δηλαδή της δημιουργίας ελλειμμάτων, και επίσης το ελεύθερο σε κάθε κυβέρνηση να δέχεται την ανάμιξη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στη διαμόρφωση του κρατικού προϋπολογισμού. Οι συζητήσεις μάλιστα, με την Αγγλία να παρακολουθεί σε ρόλο παρατηρητή μετά το βέτο που έθεσε στις αποφάσεις της 9ης Μαΐου, ξεκίνησαν ήδη αυτή την εβδομάδα.
Το μεγαλύτερο εμπόδιο για την εφαρμογή αυτών των αποφάσεων είναι οι ευρωπαϊκοί λαοί που αντιδρούν έντονα στην θεσμοθέτηση της αιώνιας λιτότητας ως ανώτατης συνταγματικής αρχής της ΕΕ. Όλοι επομένως μέχρι στιγμής οι χειρισμοί στοχεύουν στο πως αυτή η αντίδραση δεν θα δει το φως της ημέρας.
Η πιο ακραία περίπτωση εκβιασμού έρχεται από την Ιρλανδία, όπου ήδη δύο φορές μέχρι τώρα οι Ιρλανδοί στο πλαίσιο δημοψηφισμάτων έχουν πει «Όχι» στα σχέδια της ΕΕ. Το «πρόβλημα» για τις κυβερνήσεις της Ιρλανδίας είναι πως εκ του συντάγματος είναι υποχρεωμένες να προσφεύγουν σε δημοψηφίσματα με κάθε μείζονα αλλαγή στην ΕΕ. Το ίδιο είναι πολύ πιθανό να συμβεί και τώρα. Προκειμένου όμως να μειωθούν οι πιθανότητες να πουν για τρίτη φορά «Όχι» οι Ιρλανδοί, με βάση δηλώσεις του υπουργού Οικονομικών της χώρας στο ειδησεογραφικό πρακτορείο Bloomberg την προηγούμενη Τετάρτη, το θέμα του δημοψηφίσματος πολύ πιθανά αυτή τη φορά θα είναι «ναι ή όχι στο ευρώ». Με άλλα λόγια οι Ιρλανδοί θα κληθούν να αποφασίσουν αν αποδέχονται το ευρώ με ό,τι άλλο αυτό συνεπάγεται, να γίνει για παράδειγμα κουρέλι η εθνική ανεξαρτησία, ή, σε διαφορετική περίπτωση την έξοδο από τη νομισματική ενοποίηση. Πρόκειται για το τρικ που επιχείρησε να κάνει ο Γ. Παπανδρέου με στόχο την διασφάλιση της πρωθυπουργικής του καρέκλας. Πολύ ταπεινός στόχος για να γίνει αποδεκτός από το Βερολίνο. Ενώ, στον αντίποδα, το σχέδιο των Ιρλανδών (δημοψήφισμα για το ευρώ ως υπεκφυγή για να διασφαλιστεί ότι θα περάσει η αιώνια φτώχεια) εξυπηρετεί πολύ πιο υψηλούς στόχους: το νέο ευρωπαϊκό ιδεώδες που είναι η πείνα και η ανεργία.
Εκβιασμοί διατυπώνονται και στη Γαλλία με στόχο να καμφθούν οι αντιστάσεις των Σοσιαλιστών που δια στόματος του υποψηφίου στις προεδρικές εκλογές του Μαΐου, Φρανσουά Ολάν, έχουν υποσχεθεί ότι σε περίπτωση εκλογής τους θα ζητήσουν την τροποποίηση της νέας Συνθήκης. Στο βαθμό όμως που για να εγκριθεί η νέα Συνθήκη από την Εθνοσυνέλευση απαιτείται αυξημένη πλειοψηφία των δύο τρίτων, την οποία δεν έχει η Δεξιά, η κυβέρνηση ζήτησε εθνική συναίνεση για να εγκριθούν οι αλλαγές. Ανεξαρτήτως του τι θα πράξουν οι σοσιαλιστές σημασία έχουν κι εδώ οι λαϊκές αντιδράσεις καθώς σύμφωνα με δημοσκόπηση της BVA το 52% των Γάλλων αντιτίθεται στη νέα Συνθήκη. «Ναι» λέει μόνο το 45%. Ενδιαφέρον μάλιστα παρουσιάζει το γεγονός πως η νέα Συνθήκη γίνεται αποδεκτή κατά πλειοψηφία από τους μάνατζερ, με το 55% των ερωτηθέντων να λέει «ναι», ενώ απορρίπτεται κατά πλειοψηφία από τους εργάτες, με το 36% μόνο να λέει «ναι» στο γερμανικό εξάμβλωμα.
Στην Ολλανδία και την Δανία επίσης, δύο άλλες χώρες που οι λαοί τους έχουν στο παρελθόν πει «όχι» όταν κλήθηκαν να ψηφίσουν σε δημοψηφίσματα, ήδη σημειώνονται τριγμοί στο εσωτερικό των κυβερνήσεων συνεργασίας. Κοινό χαρακτηριστικό τους η προθυμία των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων να συναινέσουν στις επιθυμίες του Βερολίνου και η επιφυλακτικότητα ή απροθυμία από την άλλη μεριά των υπόλοιπων κομμάτων να δώσουν την έγκρισή τους για να περάσουν «νύχτα» οι αλλαγές, χωρίς δηλαδή δημοψηφίσματα.
Αντιδράσεις και μάλιστα ηχηρές παρατηρούνται ωστόσο και στην ανατολική Ευρώπη που μέχρι πρόσφατα χειροκροτούσε άκριτα ο,τιδήποτε ερχόταν από την Δύση. Αυτή τη φορά όμως όχι. Στην Βαρσοβία χαρακτηριστικά την προηγούμενη Τρίτη 13 Δεκέμβρη χιλιάδες Πολωνοί άπλωσαν μια εθνική σημαία μήκους άνω των 60 μέτρων φωνάζοντας «θέλουμε κυριαρχία και όχι το ευρώ». Ο ηγέτης τη αντιπολίτευσης μάλιστα, Γιαροσλάβ Κατζίνσκι, κάλεσε τον πρωθυπουργό της χώρας να μην υπογράψει τη νέα Συνθήκη.
Επιφυλάξεις για την οριστική αποδοχή της έχουν εκφράσει μέχρι στιγμής κι άλλες κυβερνήσεις από τις 26 που συναίνεσαν στην γερμανική πρόταση την 9η Δεκεμβρίου. Ειδικότερα, η Σουηδία, η Τσεχία και η Ουγγαρία δήλωσαν ότι θέλουν πρώτα να δουν το τελικό κείμενο της νέας συμφωνίας, ενώ τον τελικό λόγο θα έχουν τα εθνικά τους κοινοβούλια. Να μη θεωρούν δεδομένη επομένως οι Γερμανοί την συμφωνία τους.
Περιττό τέλος να πούμε πως εξ ίσου σοβαρές αντιδράσεις υπάρχουν σε όλες σχεδόν τις χώρες της ΕΕ απέναντι στο σύμφωνο δημοσιονομικής πειθαρχίας. Απλώς, σε αυτές τις χώρες, στις οποίες συμπεριλαμβάνεται και η Ελλάδα, οι πολιτικές ελίτ φρόντισαν ώστε πολιτικά εργαλεία όπως τα δημοψηφίσματα να μην είναι εύκολα προσβάσιμα στους λαούς. Κι ως εκ τούτου οι αντιδράσεις δεν εκδηλώνονται.