“ΠΩΣ ΘΑ ΣΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ”;

Του Νίκου Αραπάκη

Όταν πριν λίγα χρόνια είχα συναντήσει το Μίσσιο, εκστασιασμένος που ήρθα σε επαφή με τον μεγάλο Γκουρού της επανάστασης, ένα από τα πρώτα πράγματα που τον ρώτησα ήταν το “πώς θα σώσουμε τον κόσμο”.

Ο Χρόνης, με ένα ύφος βαριεστημένο (προφανώς αυτή την ερώτηση του την είχαν κάνει πολλοί πριν από εμένα) μου λέει: “ρε μαλάκα, τον κόσμο τον ρώτησες αν θέλει να σωθεί;”. 

Όσο περνά ο καιρός, πείθομαι όλο και περισσότερο ότι αυτή ήταν η πιο σοφή, από τις πολλές σοφές, κουβέντα που μου είπε. Ο κόσμος δεν θέλει να σωθεί. Ή, για να είμαι πιο ακριβής, δεν θέλει να σωθεί με τον τρόπο που το εννοούμε εμείς. Δεν θέλει για αδέρφια του τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, δεν θέλει ανοιχτά σύνορα για όλους, δεν θέλει επαναστάσεις, ρήξεις, και διάφορα τέτοια.

Τι θέλει; Θέλει το σερβάιβορ, θέλει να μάθει για το θάνατο του Παντελίδη, όπως θέλει το καινούργιο αιφον και διακοπές στη Μύκονο. Άμα κρατάει το άιφον στα χέρια του, για να μπορεί να ψηφίζει Ντάνο, και είναι ξαπλωμένος στην Ψαρού, ακόμη κι αν τα λεφτά του δεν του φτάνουν για να πάρει έναν καφέ, είναι ευτυχισμένος. 
Αυτά και πιάνω το μαγείρεμα διότι, αφού δε σώσαμε τον κόσμο, τουλάχιστον να σώσουμε την οικογένεια από την πείνα.