Η ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΤΗΣ ΜΕΡΚΕΛ ΚΑΙ Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Του Λευτέρη Ριζά
Το όργιο παρεμβάσεων της Καγκελαρίας στις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα – με τελευταία αυτή της Ανγκέλα Μέρκελ – εκτός όλων αυτών που σωστά επισημαίνει ο Αλεξ Κουτσομητόπουλος αποκαλύπτει κάτι που πολλοί διαπιστώνουν αλλά δύσκολα το αναφέρουν δημόσια: Το πόσο «λίγοι» είναι οι ηγέτες του Δυτικού Κόσμου και μάλιστα στην Ευρώπη. Ποιοι στην κυριολεξία μέτριοι, μετριότατοι άνθρωποι αποφασίζουν για τις τύχες των λαών και της Ευρώπης, τη δική μας, και όχι μόνο.
Αυτό είναι και μια ακόμα απόδειξη το πόσο βαλτωμένο, παρακμασμένο είναι το καπιταλιστικό / ιμπεριαλιστικό κοινωνικο-οικονομικό και πολιτικό σύστημα. Που εμπιστεύεται τις τύχες του σε πρόσωπα όπως η κ. Μέρκελ, ο κ. Σαρκοζί, ακόμα και ο διάδοχος του κ. Ολαντ, ο Μπερλουσκόνι, ο Κάμερον κλπ Αν συγκρίνουμε τους σημερινούς πολιτικούς ηγέτες του Δυτικού Κόσμου – της δικής μας Ευρώπης – με προηγούμενους, θα καταλάβουμε αμέσως την κατιούσα που ακολουθεί το πολιτικό σύστημα.
Η ουσιαστική εξαφάνιση των προγραμματικών διαφορών των κομμάτων που αποτελούν το πολιτικό καρτέλ από τη μια και η κυριαρχία των «απρόσωπων» αγορών από την άλλη αυτό το αποτέλεσμα έχουν. Δεν χρειάζονται μεγάλες ηγετικές προσωπικότητες για να υπηρετήσουν διαφορετικές ή ακόμα και αντίθετες πολιτικές. Που θα πρέπει να εμπνέουν, να κινητοποιούν, να μπορούν να απαιτούν θυσίες από τους λαούς στηριγμένες ακριβώς σε μεγάλες ιδέες, σε μεγάλες διηγήσεις. [1]
Χρειάζονται μεγάλοι ηγέτες π.χ. στην Ελλάδα για να συμφωνήσουν στο ίδιο πρόγραμμα: την εφαρμογή του Μνημονίου; Όχι. Αρκούν οι κ.κ. Σαμαράς, Βενιζέλος, Καρατζαφέρης. Χρειάζεται να είσαι μεγάλος ηγέτης της αριστεράς για να αναμασήσεις κάθε φορά ότι είσαι φιλο-ευρωπαϊκά προσανατολισμένος, όπως ο κ. Φώτης Κουβέλης; Δεν χρειάζεται γιατί ούτε ο ίδιος καλά-καλά δεν μπορεί να εξηγήσει το «πιστεύω» του Το αναμασάει χρόνια τώρα – το μηρυκάζει ορθότερα – συνηθισμένος από τα χρόνια του ΚΚΕ εσωτ, της Ενωμένης Αριστεράς κλπ κλπ. Δεν τον απασχολεί ότι αυτό το ιδεολόγημα, η ιδεοληψία του πάλαι ποτέ «ευρωκομμουνισμού» περί «Ευρώπης» από μόνο του – χωρίς καμιά έξωθεν πίεση – τρίζει. Το ίδιο δεν θέλουν να σκεφτούν τι συμβαίνει στην πραγματική οικονομία, στην πραγματική ζωή, και οι «μεγάλοι ηγέτες» των «μεγάλων» χωρών.
Η κυρία Μέρκελ, για να επανέλθουμε στην λεβεντόκορμη Βαλκυρία μας, ουσιαστικά επανασυνδέεται με τις μεγάλες πολιτικές αποτυχίες της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής. Αν εξαιρέσουμε τον Βίσμαρκ που ένωσε υπό την Πρωσία τους γερμανούς, πόσους πραγματικά μεγάλους πολιτικούς έχει να μας δείξει η Γερμανία; Ποια «μεγάλη» εξωτερική πολιτική της μπορεί να χαρακτηριστεί επιτυχημένη: αυτή του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου; Μήπως αυτή του Β’ ; Στη συνέχεια λούφαξε, στηρίχτηκε στην αμερικανική βοήθεια λόγω Ανατολικού Συνασπισμού και βγήκε από το καβούκι της με την Ost Politik του Βίλλυ Μπραντ, περισσότερο λόγω της κρίσης των «ανατολικών αδελφών», παρά της δικής τους ικανότητας. Μήπως η μεγαλομανία της γερμανικής οικονομικο-πολιτικής ελιτ δεν χρεοκόπησε ουσιαστικά με την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας όταν δεν μπόρεσαν να την διαχειριστούν και προσέτρεξαν στη βοήθεια των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Και τώρα τα ίδια θα πάθουν. Ζαλίζονται με τη σκέψη ότι κάποιος μικρός – λαός ή και ηγέτης – μπορεί να ορθώσει το ανάστημα του και να αμφισβητήσει τις επιλογές τους. Πως είναι δυνατό να γίνει κάτι τέτοιο; Και το κάνουν θέμα συζήτησης στα μεγάλα δικά τους fora: βλέπε G8 κλπ.
Από την άποψη αυτή το πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε μεγάλη κρίση. Γι αυτό νοιώθει τέτοια ανασφάλεια, τέτοιο πανικό. Τρικυμία σε μελανοδοχείο – όπως είναι οι εκλογές στην Ελλάδα – μετατρέπεται σε φοβερή καταιγίδα και ωκεάνιο τυφώνα. Η οικονομική τους κρίση – η αχόρταγη βουλιμία του κρατο- τραπεζο-χρηματοπιστωτικού συστήματος – δεν μπορεί να ανεχθεί να χάσει ή να «χαρίσει» ούτε μια πεντάρα σε ένα μικρό κράτος για να επιζήσει το σύστημα συνολικά.
Αυτή η κατάσταση παράκρουσης στην οποία βρίσκονται – και η κυρία Αγγέλα – αποδείχνει πώς υπάρχουν πολλοί αδύνατοι κρίκοι στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Οι λαοί γι’ αυτό πρέπει από τη μια να αντλήσουν θάρρος και αποφασιστικότητα από αυτό και από την άλλη να προετοιμαστούν για αποφασιστικούς και σκληρούς αγώνες γιατί καμιά τάξη, όσο και γερασμένη κι αν είναι δεν εγκαταλείπει εύκολα, χωρίς λυσσασμένη αντίσταση, το ιστορικό προσκήνιο.
Παραπομπές
1 – « Σ’ αυτή τη γενική κατάπτωση του κοινοβουλευτισμού «το κομματικό σύστημα» καταρρέει ολοφάνερα, μια και αναπτύχθηκε επάνω στο έδαφος των διαφωνιών σε ζητήματα εσωτερικής πολιτικής που πολύ λίγα σήμαιναν σε σύγκριση με τις απαιτήσεις και τη δύναμη του ιμπεριαλισμού». [Τζ. Α. Χόμπσον, «Ο ιμπεριαλισμός», Λονδίνο 1902, σελ. 157] αναφέρεται στο Λένιν «Τετράδια για τον ιμπεριαλισμό» Άπαντα τ.28, σελ. 395, εκδ. ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ