ΕΛΛΑΔΑ-ΚΥΠΡΟΣ: ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΙΑΣ
Μετά και πριν. Μετά το σοκ: Από το καθοριστικό «όχι» ώς την τελική απόφαση του Eurogroup.
Μια κλονισμένη εξουσία στην Κύπρο κράτησε τον πολιτικό έλεγχο και η συγκυβέρνηση εδώ κράτησε την… ανάσα της, μη τυχόν και αποτυπωθεί η αντίσταση του κυπριακού λαού σε χειροπιαστά αποτελέσματα ανάσχεσης της καταστροφικής μέγγενης.
Πληγωμένο από την αναπάντεχη επιλογή του κυπριακού λαού, το γερμανοκρατούμενο διευθυντήριο της Ευρωζώνης με ακαταμάχητο όπλο του το δίδυμο της συμφοράς Αναστασιάδη και Σαμαρά, κατάφερε παρά τις αναταράξεις άλλη μια επίδειξη πυγμής, με ομολογημένο πια το στόχο της λεηλασίας και της αρπαγής. Κι όμως, το «μετά το σοκ» είναι δυνατό να μετασχηματιστεί σε «πριν» κι αφετηρία της συνειδητής πραγμάτωσης της κοινής μοίρας Ελλήνων και Κυπρίων στο μονόδρομο της αντίστασης, της ανατροπής και της ελπίδας.
Ο όρος «Ευρωζώνη» κινδυνεύει να καταντήσει ένας φτηνός ευφημισμός. Ο εθνικός εξανδραποδισμός, η ερημοποίηση των οικονομιών και η αφαίμαξη των λαών είναι ήδη ισοδύναμα της γερμανικής επιβολής και των ληστρικών υπερκερδών της διεθνούς χρεοκρατίας. Τα μνημόνια αποπνέουν προσομοίωση πολεμικών επιχειρήσεων. Η ορολογία αβίαστα πλέον υιοθετείται από το διεθνή Τύπο. Οι γεωστρατηγικοί στόχοι είναι οφθαλμοφανείς. Η εμπλοκή των βασικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και των ντόπιων τοποτηρητών εκτυλίσσεται απροκάλυπτα στο προσκήνιο, πάνω στα ερείπια δύο παραδομένων χωρών.
Μαζί με την κυρίαρχη γεωπολιτική τροπή προκύπτει κι ένα ακόμη θεμελιώδες συμπέρασμα. Το άθλιο σύστημα κλεπτοκρατίας των πολιτικών και οικονομικών ελίτ, σε υπεργολαβική εξυπηρέτηση των πολυεθνικών χρηματοπιστωτικών γιγάντων ρήμαξε Ελλάδα και Κύπρο και τώρα «δοξάζεται» σε έναν εξευτελιστικό προδοτικό ρόλο. Τούτο το σύστημα έχει πρόσωπο και ταυτότητα: Ο Σαμαράς, που στηρίζουν οι αμετανόητοι Βενιζέλος και Κουβέλης στην Ελλάδα και ο Αναστασιάδης στην Κύπρο. Μόνο τυφλοί από την εθελοδουλία δεν διακρίνουν όχι μόνο την προφανή υπονόμευση της λαϊκής κυριαρχίας, αλλά και τη διογκούμενη απειλή της εθνικής ακεραιότητας. Τι άλλο συνιστά η κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας;
Το για πολλούς απροσδόκητο «όχι» της Κύπρου επιχειρείται να συσκοτισθεί και να απαξιωθεί υπό το συντριπτικό βάρος του καταδικαστικού αποτελέσματος. Ο ραγιαδισμός φορά ξανά τα ρούχα του «ρεαλισμού» και λοιδορεί κάθε ορατή δυνατότητα αντίστασης, ενώ ταυτόχρονα είναι υποχρεωμένος να αναγνωρίζει τα αδιέξοδα που βαφτίζονται «διάσωση» κάτω από τελεσίγραφα και εκβιασμούς.
Έτσι, όμως, η υποτέλεια αποκτά διαστάσεις ολέθρου κι η αντιστροφή της πορείας αναδεικνύεται σε μονόδρομο σωτηρίας.
Το κυπριακό «όχι» στοιχειοθετεί την έμπρακτη και ρεαλιστική υποθήκη του αντιθετικού μονόδρομου. Οι λαοί των δύο χωρών είναι υποχρεωμένοι να τον βαδίσουν μαζί. Η προδοτική διαχείριση της αντίστασης του κυπριακού λαού από τις κυβερνήσεις Αναστασιάδη και Σαμαρά φωτίζει ακόμη πιο εμφατικά τις διαστάσεις της συμπαράταξης Ελλάδας και Κύπρου ενάντια στο μερκελισμό, τις τρόικες και τα μνημόνια. Κι η Αριστερά θα όφειλε να αναλογιστεί, γιατί σε αυτήν πέφτει το βάρος, πώς και πόσο ανταποκρίνεται σε αυτή την απαίτηση, που πλέον βοά. Όλο και περισσότερους, όλο και βαθύτερα προβληματίζει η συνειδητοποίηση ενός «πριν». Βρισκόμαστε μπροστά σε ανακαθορισμούς και επαναπροσανατολισμούς. Δεν υπάρχει χρόνος. Τα δεδομένα πιέζουν για τη συμπαράταξη των δύο λαών ενάντια στις γεωπολιτικές επιβουλές, για την αποτίναξη των δεσμών της τρόικας και της χρέωσης. Αν μείνει αλώβητο το φαύλο πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο της κλεπτοκρατίας δεν θα ανοίξει δρόμος ανεξαρτησίας, δημοκρατίας και παραγωγικής ανασυγκρότησης. Σε αυτό το δρόμο, Ελλάδα και Κύπρος μαζί, πάση θυσία.
Πηγή: Εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράς»